Στα σκαριά, απ’ ό,τι πληροφορούμαστε, βρίσκεται μια νέα σύγκλιση-συνεργασία στον ευρύτερο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Δεν εξετάζουμε εδώ τις πολιτικοϊδεολογικές διαφορές μεταξύ όλων αυτών των δυνάμεων. Ούτε θεωρούμε ότι οι συνεργασίες, τα μέτωπα, ανεξαρτήτως διαφορών, είναι κάτι κακό – ίσα ίσα. Είναι όμως προφανές ότι και σε αυτό το εγχείρημα, όπως και στα περισσότερα αντίστοιχα του παρελθόντος, αυτό που κινεί τα πράγματα είναι το άγχος καταγραφής του «χώρου» στις επερχόμενες εκλογές. Και αυτό δεν έχει σταθεί ποτέ καλός σύμβουλος σε τέτοιες προσπάθειες.
Οποιαδήποτε ενότητα-σύγκλιση-συμπόρευση μέσα στην αριστερά ερήμην της εργατικής τάξης και του μαζικού κινήματος δεν έχει μέλλον. Αν δεν έχει μεσολαβήσει συνεπής, επίμονη, επίπονη ενιαιομετωπική δράση μέσα στην εργατική τάξη, με απτά αποτελέσματα, που να έχουν να πουν κάτι και σε κόσμο πέραν του «χώρου», δεν υπάρχει ουσιαστικά η «συγκολλητική ουσία» για να κρατηθούν τέτοια μέτωπα. Το προηγούμενο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι χαρακτηριστικό.
Η διέξοδος βρίσκεται στην υπομονετική, συνεπή, στοχευμένη δουλειά μέσα στους εργαζόμενους, μέσα στον λαό. Όπως επίσης και στην ανάκτηση μιας σοβαρής σχέσης με την επαναστατική θεωρία. Και δυστυχώς τέτοια δείγματα δεν βλέπουμε γενικά σε αυτό τον «χώρο».
Π.Δ.
