Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, η οποία φέρει την κύρια ευθύνη για το έγκλημα, θα κοιτάξει να πάει πίσω τις εκλογές για να ξεχαστεί το έγκλημα και να συνεχίσει ακόμα πιο αδίστακτα τις επιθέσεις στους εργαζόμενους και τα δημοκρατικά δικαιώματα. Να τη ρίξουμε τώρα!
1. Το σιδηροδρομικό «δυστύχημα» των Τεμπών –στην πραγματικότητα ένα προδιαγεγραμμένο μαζικό έγκλημα– έχει καλύψει όλη τη χώρα με ένα πέπλο θλίψης και ταυτόχρονα οργής. 57 άνθρωποι, στη μεγάλη τους πλειονότητα φοιτητές και νέα παιδιά, με όνειρα για τη ζωή που είχαν μπροστά τους, βρήκαν φρικιαστικό θάνατο σαν αποτέλεσμα μιας σειράς εγκληματικών πράξεων και παραλείψεων όχι μόνο του σιδηροδρομικού φορέα αλλά συνολικά του κρατικού μηχανισμού. Ενός αστικού κρατικού μηχανισμού που αποδείχθηκε εντελώς αδιάφορος και ανίκανος να προστατεύσει το ύψιστο αγαθό, την ανθρώπινη ζωή. Και τον οποίο διαχειρίζεται αυτή τη στιγμή η πλέον αντιλαϊκή κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών, που είναι η πιο φανατική υπέρ της παράδοσης των πάντων στην ασυδοσία του ιδιωτικού κεφαλαίου. Είχε μάλιστα το θράσος να εμφανίζεται ως μια κυβέρνηση που οικοδομεί ένα σύγχρονο «επιτελικό κράτος»!
Πριν από μόλις μία εβδομάδα ο (παραιτηθείς πλέον) υπουργός Μεταφορών Κ. Καραμανλής φώναζε μέσα στη Βουλή «με την ασφάλεια των επιβατών στα τρένα δεν παίζουμε»! Συνδικαλιστές του ΟΣΕ, με ανακοινώσεις και εξώδικα, προειδοποιούσαν ότι δεν λειτουργεί κανένα μέτρο ασφαλείας και μιλούσαν συγκεκριμένα για «το δυστύχημα που έρχεται»! Οι πάντες αδιαφόρησαν! Τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ της ολιγαρχίας όχι μόνο δεν προβάλλουν τέτοια «δυσάρεστα» για την εξουσία θέματα, αλλά συκοφαντούν κάθε κινητοποίηση των συνδικάτων, ειδικά στις μεταφορές, ακόμα και όταν αυτές αναδεικνύουν τους κινδύνους για την ασφάλεια των επιβατών λόγω υποχρηματοδότησης και υποστελέχωσης. Από την άλλη, η ιταλική εταιρεία, στην οποία ουσιαστικά χαρίστηκε το συγκοινωνιακό έργο του ΟΣΕ, ακόμα και τώρα νίπτει προκλητικά τας χείρας της!
Οι ευθύνες βέβαια είναι διαχρονικές. Και συνένοχες είναι όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Αυτό όμως δεν μπορεί να χρησιμοποιείται για να μετριαστεί η κυρίαρχη ευθύνη και ενοχή της παρούσας κυβέρνησης. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη και τα φιλικά της ΜΜΕ προσπάθησαν αρχικά να περιορίσουν την κουβέντα στο «ανθρώπινο λάθος» του σταθμάρχη. Μα τι πάει να πει «ανθρώπινο λάθος»; Η ίδια η λογική των συστημάτων ασφαλείας είναι να προλάβουν να αντιμετωπίσουν το ανθρώπινο λάθος, που θεωρείται δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα συμβεί.
Όταν είδαν ότι η αρχική τους τακτική προκάλεσε ακόμα μεγαλύτερη οργή στον κόσμο, το γύρισαν στο ότι φταίνε οι χρόνιες «παθογένειες» του «συστήματος». Και ποιος είναι το «σύστημα»; Οι «συντεχνίες» (τα συνδικάτα δηλαδή) και οι υπάλληλοι του δημοσίου που δεν δέχονται να «αξιολογηθούν»! Δηλαδή, τελικά φταίνε οι εργαζόμενοι! Οι ίδιοι αυτοί που προειδοποιούσαν για το έγκλημα και δεν τους άκουγε κανείς! Αυτό και μόνο αποδεικνύει με πόσο αδίστακτη κυβέρνηση έχουμε μπλέξει. Αυτή η ακροδεξιά συμμορία της ολιγαρχίας όχι μόνο δεν έχει καμιά διάθεση αυτοκριτικής, αλλά θα κοιτάξει να πάει πίσω τις εκλογές, για να υποχωρήσει ο αντίκτυπος του εγκλήματος, και στο μεταξύ θα επιτεθεί ακόμα πιο αδίστακτα στα εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα του ελληνικού λαού. Γι’ αυτό και πρέπει να τους ρίξουμε τώρα, κλιμακώνοντας τις κινητοποιήσεις μας! Γι’ αυτό και δεν πρέπει να τους δώσουμε το χρονικό περιθώριο να συνεχίσουν τα εγκλήματά τους!
2. Το υπόβαθρο του μαζικού εγκλήματος των Τεμπών είναι η πολιτική της διάλυσης των δημοσίων αγαθών.Και, με μια ευρύτερη έννοια, είναι ο ιστορικά τυχοδιωκτικός και αρπακτικός χαρακτήρας της εγχώριας αστικής τάξης, που έχει εγγραφεί στο DNA των κομματικών και κρατικών μηχανισμών της. Αυτός ο τυχοδιωκτικός χαρακτήρας του εγχώριου καπιταλισμού, που συνεπάγεται και την πλήρη αδιαφορία για δημόσια αγαθά όπως η ασφάλεια του πληθυσμού, απογειώθηκε, για πολλούς λόγους, ιδίως από τη δεκαετία του ’90 και μετά. Από τις κυβερνήσεις Σημίτη ξεκίνησε η πορεία για τη διάλυση των ΔΕΚΟ, με την εισαγωγή ιδιωτικο-οικονομικών κριτηρίων και τον κατατεμαχισμό τους, ώστε οι ιδιώτες να πάρουν τελικά (όπως και έγινε) μόνο τα κερδοφόρα «φιλέτα». Για να προωθηθεί αυτή η πολιτική απαξιώθηκε οτιδήποτε δημόσιο, ώστε ο λαός να αποδεχθεί ότι η μόνη λύση είναι η ιδιωτικοποίηση. Ένας σιδηρόδρομος που όλες οι κυβερνήσεις τον άφησαν συνειδητά σε περιθωριακό ρόλο (εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του πανίσχυρου κατασκευαστικού κεφαλαίου που ελέγχει τα οδικά έργα) κομματιάστηκε σε μια σειρά εταιρείες. Αυτή που εισπράττει από τα εισιτήρια, η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, χαρίστηκε στον –προβληματικό– κρατικό οργανισμό σιδηροδρόμων της Ιταλίας. Τα υπόλοιπα κομμάτια τα κράτησε το κράτος, κρατώντας ουσιαστικά τα κόστη και τις ευθύνες. Υπό τον ζυγό του μνημονίου και των «δανειστών» (που τώρα εμφανίζονται ως τιμητές) υποτάχθηκαν τα πάντα στη λογική της εξοικονόμησης κόστους, με αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, μια τραγική υποστελέχωση.
Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τα πλακώματα μεταξύ εταιρειών, υπουργείου και αναδόχων για τις διάφορες συμβάσεις, τα κομματικά ρουσφέτια και το «μεταρρυθμιστικό» θέατρο της τελευταίας κυβέρνησης οδήγησαν στο έγκλημα των Τεμπών.
3. Αυτό το μαζικό έγκλημα, λοιπόν, αλλάζει όλη την κοινωνική και πολιτική κατάσταση στη χώρα μας. Ο κόσμος είναι όχι μόνο συντετριμμένος και οργισμένος από αυτό που έγινε, αλλά και αηδιασμένος από την κατάντια της χώρας. Μαθητές σχηματίζουν με τις τσάντες τους συνθήματα στις αυλές των σχολείων. Φοιτητές σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη κατέβηκαν αμέσως σε πορείες διαμαρτυρίας για το κρατικό έγκλημα, που είχε ως θύματα κυρίως φοιτητές. Συγκεντρώσεις και πορείες οργανώνονται σχεδόν καθημερινά, και μάλιστα όχι μόνο στην πρωτεύουσα. Η γενική απεργία της 8ης Μαρτίου έβγαλε στους δρόμους όλων των πόλεων της χώρας ένα τεράστιο ποτάμι λαϊκής οργής – με αποφασιστική τη συμμετοχή της νεολαίας.
Η μοιραία κυβέρνηση εμφανίζεται να «συμπάσχει». Καμώνεται ότι τώρα θα τα φτιάξει όλα, θα φτιάξει σε έναν μήνα όσα δεν έκανε τέσσερα χρόνια. Όμως, ας μην έχουμε αυταπάτες. Όπως είπαμε και πιο πάνω, η μόνη τους σκέψη είναι πώς θα επιβιώσουν πολιτικά, για να συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο εις βάρος των εργαζομένων και της δημοκρατίας. Πώς θα επιβάλουν και πάλι την υποταγή, τον φόβο, τον κοινωνικό «αυτοματισμό». Αυτό προσπαθούν να το κάνουν και χτυπώντας κατευθείαν με τα ΜΑΤ όλες τις συγκεντρώσεις. Αλλά δεν θα τους περάσει!
Ίσως την αναβολή των εκλογών τη θέλει τώρα και ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν έχει τίποτα να πει, αφού επί των ημερών του ολοκληρώθηκε η ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ. Ωστόσο, ο λαός δεν πρέπει, δεν μπορεί να αφήσει αυτόν που φέρει την κύρια πολιτική –και όχι μόνο– ευθύνη, την κυβέρνηση του Μητσοτάκη, να «δραπετεύσει».
4. Τι πρέπει να γίνει λοιπόν; Κατ’ αρχάς πρέπει όχι μόνο να συνεχιστούν αλλά να αποκτήσουν ακόμα πιο μαζικό και πιο δυναμικό χαρακτήρα οι συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις. Πρέπει να οργανωθούν καταλήψεις σε σχολεία και σχολές, και όχι μόνο. Πρέπει τα συνδικάτα, οι κάθε είδους οργανώσεις, σωματεία, συλλογικότητες, τα Εργατικά Κέντρα κ.λπ. να εγγυηθούν ότι μία ημέρα την εβδομάδα θα είναι σταθερά ημέρα πανεθνικής απεργιακής δράσης. Με δύο κεντρικά αιτήματα:
1) Τιμωρία όλων των υπευθύνων για το έγκλημα, να μην κουκουλωθούν ιδίως οι ευθύνες της κυβέρνησης και της ιδιωτικής εταιρείας, να έρθει όλη η αλήθεια στο φως!
2) Πλήρης επανακρατικοποίηση όλων των ζωτικών υποδομών της χώρας, και πραγματική αναβάθμισή τους –αυτή που δεν έγινε ποτέ δηλαδή– βάσει ενός κεντρικού σχεδίου δημοσίων επενδύσεων, με εργατικό και λαϊκό έλεγχο.
Όχι μόνο ο σιδηρόδρομος, αλλά και όλα τα υπόλοιπα συγκοινωνιακά δίκτυα και υποδομές πρέπει να περιέλθουν σε πλήρη δημόσια ιδιοκτησία. Πρέπει να εκπονηθούν αμέσως σχέδια για την ασφάλεια των επιβατών, με σύγχρονα συστήματα, και ταυτόχρονα να εκπονηθεί ένα μεγάλο εθνικό σχέδιο για να πάει παντού ο σιδηρόδρομος – που είναι το πιο φτηνό και πιο οικολογικό και πιο ζωτικό για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μέσο. Ένας σύγχρονος και ασφαλής σιδηρόδρομος εξαπλωμένος σε όλη την ηπειρωτική χώρα θα είναι μια τεράστια ώθηση για τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας, για το ξαναζωντάνεμα της υπαίθρου, για να αποκτήσει η χώρα ένα μέλλον! Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει όσο η χώρα ελέγχεται χρηματοδοτικά από τους Ευρωπαίους τοκογλύφους-«δανειστές», όσο η θηλιά των μνημονιακών «δεσμεύσεων» είναι ακόμα στον λαιμό μας, όσο οι τράπεζες εξυπηρετούν μόνο τα συμφέροντα των μετόχων τους, όσο το δημόσιο δεν διαθέτει δικές του μελετητικές και κατασκευαστικές εταιρείες, όσο ο κρίσιμος ενεργειακός τομέας είναι στα χέρια κερδοσκόπων.
Ο μεγαλύτερος σεβασμός και η μεγαλύτερη τιμή για αυτά τα παιδιά που τα σκότωσε το κράτος στα Τέμπη είναι η πάλη για μια κοινωνία που θα βάζει πάνω απ’ όλα τις ζωές των ανθρώπων και τα όνειρα της νέας γενιάς της. Γνωρίζουμε ότι για να συμβούν όλα αυτά απαιτείται ένα επίπεδο οργάνωσης και αφύπνισης του λαού πολύ υψηλότερο από το σημερινό. Όμως από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε, αν δεν θέλουμε και πάλι σύντομα να θρηνήσουμε θύματα από την αδιαφορία και την παρακμή και τη διαφθορά του καθεστώτος της μεγαλοαστικής ολιγαρχίας. Ο λαός που ξαναβγήκε στο προσκήνιο, έστω και ορμώμενος από μια τραγωδία, δεν πρέπει να ξανακλειστεί στο καβούκι του. Ο λαϊκός παράγοντας να βγει μπροστά, τολμηρά, ενωτικά, αποφασιστικά, και να καθορίσει τις εξελίξεις! Τόσο τις άμεσες, ξηλώνοντας τώρα τη μαύρη συμμορία του Μητσοτάκη και της ολιγαρχίας, όσο και τις μακροπρόθεσμες, αναδεικνύοντας αγωνιστικά όλα αυτά που πρέπει να γίνουν για να μπει η χώρα σε έναν άλλο δρόμο.
8.3.2022
Η Συντακτική Επιτροπή
