Ψυχική υγεία, κορωνοϊός και καπιταλισμός

 

Μη μένεις μόνος. Το πρόβλημά σου δεν είναι «ατόμικο».
 Η διέξοδος είναι στη συλλογικότητα, στην αλληλεγγύη, 
πάλη για έναν καλύτερο κόσμο.

«Ειδικοί» και μη αναφέρουν ότι στα χρόνια των μνημονίων αλλά και τώρα στην περίοδο του κορωνοϊού αυξήθηκαν οι ψυχικά «ασθενείς». Η αιτία είναι η κοινωνική και οικονομική πολιτική των αστικών κυβερνήσεων. Οι αγχώδεις διαταραχές, οι αυτοκτονίες, η κατάθλιψη κ.ά., σε συνδυασμό με την υποχρηματοδότηση, την έλλειψη προσωπικού και την υποβάθμιση των συνθηκών στις δομές ψυχικής υγείας, καταδεικνύουν μια ζοφερή πραγματικότητα.

Οι «ειδικοί» που παρουσίαζαν την ψυχική «ασθένεια» με όρους βιολογικούς, και όχι στα πλαίσια κοινωνικών σχέσεων (ταξικών, εξουσιαστικών, φιλικών, οικογενειακών…), σχέσεων εκμετάλλευσης-αλλοτρίωσης, όπου κυριαρχεί το κέρδος, η ατομική ιδιοκτησία, ο εγωισμός, η καταστροφή της φύσης, είναι υπηρέτες της καπιταλιστικής μηχανής που πετάει στην απομόνωση, στον στιγματισμό, στα επιδόματα-ψίχουλα τους «αντιπαραγωγικούς» και «παράσιτα», τους λεγόμενους «τρελούς».

Μετά την υγειονομική και την παρατεταμένη οικονομική κρίση θα υπάρξει πιο έντονα και ψυχιατρική «κρίση». Κρίση που ήδη βιώνουν τα φτωχότερα στρώματα, σαν συνέπεια των καπιταλιστικών «ιών», με την καραντίνα, τα οικονομικά αδιέξοδα, την εγκληματική πολιτική της ΝΔ.

Την ψυχική υγεία της κοινωνίας μπορούμε να τη δούμε μόνο έξω από τα πλαίσια των καπιταλιστικών σχέσεων. Ο συλλογικός αγώνας, η πάλη, οι ομάδες αυτοβοήθειας και αλληλεγγύης, οι προσπάθειες συλλογικοτήτων, οι συνεταιρισμοί εργασίας ληπτών ψυχικής υγείας είναι αναγκαίες προϋποθέσεις για να αναπτυχθεί ένα πολύμορφο κίνημα. Οι ψυχικά «πάσχοντες» δεν είναι πρόβλημα αλλά έχουν προβλήματα, όπως και η εργαζόμενη τάξη, και μόνο με τη συλλογική δράση και αλληλεγγύη μπορούν να αντιμετωπίσουν το «ατομικό πρόβλημά τους» και να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους.

Η ελευθερία μπορεί να είναι θεραπευτική όταν εντοπίσουμε τον εχθρό και τις συνέπειες που δημιουργεί σε ατομικό και κοινωνικό πεδίο και αγωνιστούμε με συλλογικό τρόπο. Η λύση δεν είναι τα φάρμακα αλλά μια κοινωνία όπου δεν θα κυριαρχεί η βαρβαρότητα, ο ανταγωνισμός και η δυστυχία. Αυτό δεν είναι ουτοπία – αρκεί οι εργαζόμενες μάζες να πάρουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής και διανομής των αγαθών και να τα διαθέσουν για τις ανάγκες της κοινωνίας. Ουτοπία είναι να προσπαθείς να βρεις μοναχικούς δρόμους και ατομικές λύσεις όταν είσαι εργαζόμενος και φτωχός. Η ζωή σε περιμένει για να της δώσεις νόημα και περιεχόμενο, ενάντια στον καπιταλιστικό κόσμο που παράγει «ασθένειες» και «ιούς».

 

Θανάσης Π. Ανεστόπουλος