Για μια συμμαχία εργατικής και μικροαστικής τάξης

 

Οι πλατείες του αντιμνημονιακού αγώνα δημιούργησαν μια δυναμική
σύγκλισης εργατικής και μικροαστικής τάξης. Η σημερινή κρίση
μπορεί να την ξαναδημιουργήσει.

Ο ελληνικός λαός βρίσκεται αντιμέτωπος με την απειλή της εξαθλίωσης για δεύτερη φορά μέσα σε μια δεκαετία. Η οικονομική ανασφάλεια χτυπάει εξίσου την εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα (μικροεπιχειρηματίες, αυτοαπασχολούμενους, επιστημονικά επαγγέλματα κ.λπ.). Την ίδια στιγμή, η μεγαλοαστική τάξη επιδοτείται ποικιλοτρόπως από το δημόσιο ταμείο και οι βασικές πηγές της κερδοφορίας της προστατεύονται από το κράτος, έχοντας εξαιρεθεί από το λοκντάουν.

Η μικροαστική τάξη δεν υποφέρει μόνο από την άμεση απώλεια του εισοδήματός της αλλά και από την απειλή μόνιμης απώλειας της πελατείας της. Όταν θα φθάσει στο σημείο να ξαναλειτουργήσει «κανονικά» ο μέσος μικροεπιχειρηματίας, θα ανακαλύψει ότι: μεγάλο μέρος της πελατείας του έχει κάνει φτερά, και λόγω της γενικότερης οικονομικής δυσπραγίας και λόγω αλλαγής των καταναλωτικών συνηθειών (π.χ. ηλεκτρονικές αγορές, λιγότερη διασκέδαση, λιγότερα δώρα) αλλά και για άλλους λόγους.

Η εργατική τάξη, που είναι η φυσική πρωτοπορία του εργαζόμενου λαού, δεν μπορεί να αδιαφορήσει για την κατάσταση της μικροαστικής τάξης, ιδίως σε μια χώρα με τα χαρακτηριστικά της Ελλάδας, όπου εργάτες και μικροαστοί συνυπάρχουν στις ίδιες οικογένειες. Μια κατάρρευση της μικροαστικής τάξης θα αυξήσει γεωμετρικά την ανεργία των μισθωτών (οι περισσότεροι δουλεύουμε σε μικρές επιχειρήσεις) αλλά και θα σπρώξει ένα μεγάλο κομμάτι της σε αντιδραστική κατεύθυνση. Γι’ αυτό και η συνειδητή εργατική πρωτοπορία οφείλει να προτείνει στη μικροαστική τάξη ένα πρόγραμμα πάνω στο οποίο μπορεί να επιτευχθεί μια συμμαχία. Φυσικά, με τον όρο ότι οι οργανώσεις της μικροαστικής τάξης και των αυτοαπασχολούμενων θα υποστηρίξουν αντίστοιχα τα βασικά εργατικά δικαιώματα. Η συμμαχία αυτή είναι προϋπόθεση για να ηττηθεί η αντιλαϊκή-αντιδημοκρατική κυβερνητική επιδρομή, να απομονωθεί η διαπλεκόμενη μεγαλοαστική συμμορία και να παλέψει συνολικά ο λαός από καλύτερες θέσεις.

Ένα τέτοιο πρόγραμμα μπορεί να περιλαμβάνει μέτρα όπως: Ελάφρυνση των φορολογικών βαρών της μικροαστικής τάξης, εις βάρος της μεγαλοαστικής. Κούρεμα ή διαγραφή δανείων και χρεών. Πρόσβαση σε φθηνή χρηματοδότηση μέσω ενός κρατικού τραπεζικού συστήματος. Ψηφιοποίηση-τεχνολογική αναβάθμιση των μικρών επιχειρήσεων με κρατικό σχέδιο. Συνεταιρισμούς και άλλες μορφές οργάνωσης της μικροαστικής τάξης για την αύξηση της διαπραγματευτικής της δύναμης έναντι του μεγάλου κεφαλαίου και του κράτους. Το θέμα είναι πολύ μεγάλο και κρίσιμο για τις εξελίξεις στη χώρα μας, γι’ αυτό θα επανέλθουμε.

 

Πάρις Δάγλας