Στην ακί του στοχάστρου ΒΟΛΗ ΚΑΤΑ ΒΟΛΗ

 

Του Γιάννη Βερούχη (1931-2010)

 

 

1) Ληστεία και θρασύτητα

 

● Η μεγαλύτερη φανερή καπιταλιστική ληστεία σε βάρος του ελληνικού λαού έγινε και γίνεται με τον «αναπτυξιακό νόμο», που έφτιαξε το ΠΑΣΟΚ το 1982.

Με τον νόμο αυτό, κάθε καπιταλιστική επένδυση στην Ελλάδα, ή ελληνική ιμπεριαλιστική επένδυση στο εξωτερικό, ή ιμπεριαλιστική επένδυση στην Ελλάδα, επιδοτείται ουσιαστικά εντελώς δωρεάν από το ελληνικό κράτος, με 40% κατά μέσον όρο περίπου.

Τα κεφάλαια αυτών των επιδοτήσεων, εξασφαλίζεται με εξωτερικούς και εσωτερικούς δανεισμούς, που είναι τόσο τεράστιοι, που όχι μόνο δεν μπορούν να εξοφληθούν, αλλά είναι πολύ δύσκολο να πληρωθούν ακόμα και οι τόκοι αυτών των δανεικών κεφαλαίων.

Αυτώ τα δανεικά που χαρίστηκαν στους καπιταλιστές, έχουν χρεωθεί σε ολόκληρο τον ελληνικό λαό, ώστε είναι υποθηκευμένο και το δικό του μέλλον, και ακόμα και το μέλλον των επερχόμενων γενεών του.

Τώρα αυτές οι καπιταλιστικές επενδύσεις αυξάνονται συνεχώς κατακόρυφα, οι κρατικές επιδοτήσεις αυτών των επενδύσεων επίσης, τα ελλείματα του καπιταλιστικού κράτους πάλι επίσης, και θα κληθεί ο ελληνικός λαός να πληρώσει με πρόσθετους άμεσους και έμμεσους φόρους που θα επιβάλλει οπωσδήποτε η κυβέρνηση Σημίτη.

 

Ο ληστρικός αυτός «Αναπτυξιακός νόμος» είναι θεμέλιο της λεγόμενης «αναπτυξιακής πολιτικής και του εκσυγχρονισμού», και  τον νόμο αυτόν και τις φοβερές συνέπειές του πάνω στον εργαζόμενο αλλά και ολόκληρο τον καταπιεζόμενο ελληνικό λαό, τον γνωρίζουν πολύ καλά, το ΚΚΕ, και ο Συνασπισμός, και ο Τσοβόλας, και όλοι τους μπροστά στα συμφέροντα της μεγαλοαστικής τάξης, σκύβουν δουλικά το κεφάλι και σιωπούν.

Και ακριβώς πάνω σε αυτήν τη σιωπή αν υψώνεται όλη η θρασύτητα και η υποκρισία της αστικής τάξης, που επιχειρεί να παρουσιάσει το ληστρικό «αναπτυξιακό» νόμο της σαν φιλεργατικό. Διότι κατ’ αυτήν δια της «ενθάρρυνσης» των επενδύσεων επιδιώκεται αποκλειστικά και μόνο  η εξεύρεση νέων θέσεων εργασίας και η καταπολέμηση της ανεργίας της εργατικής τάξης.

Οπότε εφόσον όλες αυτές οι επιδοτήσεις είναι μέτρο φιλεργατικό, είναι και πολύ πολύ φυσικό η εξόφληση των τεραστίων αυτών δανείων που απαιτήθηκαν για τις «φιλεργατικές» αυτές επιδοτήσεις των επενδύσεων να επιβαρύνουν τον εργαζόμενο λαό.

Εμείς θα απαντήσουμε σε όλη αυτή την ελεεινή και ξεδιάντροπη ψευδολογία της αστικής τάξης, και θα το κάνουμε όχι με συλλογισμούς, αλλά με στοιχεία μιας αστικής –μιας δικής τους–οικονομικής εφημερίδας, του «ΕΠΕΝΔΥΤΗ» της 8ης Σεπτεμβρίου 1996. Και για τα στοιχεία αυτά, οι «αντιπολιτευόμενες αριστερές-δημοκρατικές δυνάμεις» της Βουλής των Ελλήνων, ασφαλώς δεν «ξέρουνε τίποτα»…!

 

«ΕΠΕΝΔΥΤΗΣ: 27 εκατομμύρια δραχμές για κάθε θέση εργασίας. Πολύ ακριβά αγοράζει η κυβέρνηση τις νέες θέσεις εργασίας στο βιομηχανικό τομέα. Αυτό προκύπτει από τα στοιχεία 30 επενδύσεων που εντάχθηκαν στον αναπτυξιακό νόμο το α΄ εξάμηνο του 1996.

Συγκεκριμένα οι 30 μεγάλες κυρίως βιομηχανικές επενδύσεις που περιλαμβάνονται στους πίνακες επιχορηγήθηκαν (σ.σ. με δωρεάν κεφάλαια εκτός της επιδότησης επιτοκίου δανεισμού) συνολικά από τον κρατικό κορβανά με περίπου 35 δισεκατομμύρια δρχ. ενώ οι νέες θέσεις εργασίας που θα δημιουργήσουν οι επιχειρήσεις είναι συνολικά 1.257».

 

● Και τώρα προσέξτε το φιλεργατικό χαρακτήρα του «αναπτυξιακού νόμου». Για κάθε νέο εργάτη που θα προσληφθεί, ο καπιταλιστής εισπράττει προκαταβολικά από το κράτος και εντελώς δωρεάν 27 εκατομμύρια (εκτός από τη δωρεάν κρατική επιδότηση των επιτοκίων των δανείων, που παίρνει από τις κρατικές τράπεζες με την εγγύηση του κράτους).

Εάν τώρα υπολογιστεί ότι ο κάθε νέος εργάτης κοστίζει στον καπιταλιστή περίπου 2 εκατομμύρια το χρόνο, αυτό σημαίνει ότι το κράτος προκαταβάλλει στον καπιταλιστή για κάθε νέο εργάτη τους του μισθούς 13,5 ετών…!

Εκτός όμως του «αναπτυξιακού νόμου», για κάθε νέο εργάτη –με άλλο νόμο του ΠΑΣΟΚ– επιδοτείται ο εργοδότης από το ταμείο ανεργίας για μεγάλο διάστημα, με το 50% του μισθού του και το 50% των ασφαλίστρων του. Αλλά και με άλλο πρόσφατο νόμο του ΠΑΣΟΚ (Σημίτης), εάν ο νέος εργάτης είναι άνεργος, ο εργοδότης εισπράττει και το επίδομα ανεργίας του εργάτη.

Είναι απίστευτο το εύρος του «φιλεργατισμού» της «αναπτυξιακής πολιτικής και του εκσυγχρονισμού» της ελληνικής αστικής τάξης. Και δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα και για τη ληστεία και τη θρασύτητα των καπιταλιστών και την υποταγή του εργαζόμενου ελληνικού λαού.

Γι’ αυτό και πέρα από τις διάφορες φανφάρες, για δημοκρατικό πολίτευμα και καθολική ψηφοφορία, κυρίαρχο λαό και βουλή των Ελλήνων και κράτος δικαίου, πολιτισμό ελευθερίας και δικαιοσύνης και άλλα στολίδια της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, η μεγάλη αλήθεια είναι ότι: η ελληνική αστική τάξη, στη φάση της πλήρους ηθικής κρίσης και του πλήρους ιστορικού αδιεξόδου των βιοτικών περιθωρίων του κοινωνικού της συστήματος, που και η ίδια γνωρίζει ότι στην πραγματικότητα είναι θνησιγενές, ενεργεί σαν μια αδίστακτη άγρια και βάρβαρη συμμορία ληστών. Που έχει υπνωτίσει και αλυσοδέσει την εργατική τάξη και όλο τον εργαζόμενο λαό, διά μέσου των ηθικά εξαθλιωμένων πολιτικών υπηρετών της και των κομματικών μηχανισμών της, καθώς και του πολιτικού και ένοπλου καταπιεστικού μηχανισμού του κράτους της.

Ότι θα ξεπεραστεί οπωσδήποτε αυτή η φάση είμαστε απόλυτα βέβαιοι, το πόσο όμως θα διαρκέσει δεν μπορούμε να το ξέρουμε επακριβώς. Αυτό θα εξαρτηθεί από την ίδια την εργατική τάξη και ιδιαιτέρως από αγωνιστική ηγεσία της.

 

Γράφτηκε τον Οκτώβριο του 1996

 

2) Η επιβάρυνση των εξόδων για τα παιδιά

 

● Οι καπιταλιστές κατηγορούν εμάς τους κομμουνιστές ότι θα καταργήσουμε την οικογένεια. Η οικογένεια δεν φτιάχτηκε με διατάγματα ούτε θα καταργηθεί με αυτά.

Η σοσιαλιστική επανάσταση δεν θα την καταργήσει, αλλά απλώς θα την απαλλάξει από τις βάρβαρες σχέσεις και τα δυσβάστακτα οικονομικά βάρη, που της επιβάλλει η αστική κοινωνία.

 

● Ένα παράδειγμα πάνω στην παιδεία. Στην αστική κοινωνία τα έξοδα για την ανατροφή των παιδιών, βαρύνουν τους γονείς τους. Ενώ στην κομμουνιστική κοινωνία τα έξοδα της ανατροφής των παιδιών, βαρύνουν την κομμουνιστική κοινωνία. Δηλαδή το σύνολο των ανθρώπων.

 

● Στην αστική κοινωνία οι υποχρεώσεις της εργατικής τάξης δεν περιορίζονται μόνο στα έξοδα για την ανανέωση της εργατικής της δύναμης –διατροφή-στέγαση-ένδυση-ψυχαγωγία κ.λπ.- για να συνεχίσει να εργάζεται, ώστε από το απλήρωτο μέρος της εργασίας της να αντλεί η αστική τάξη τα κέρδη της: Αλλά η εργατική τάξη επιβαρύνεται πρόσθετα και με τα έξοδα για την ανατροφή και την προετοιμασία της νέας εγατικής γενεάς που θα αντικαταστήσει την παλαιά, ώστε να συνεχίσει η αστική τάξη –χωρίς καμιά δική της επιβάρυνση- την άντληση των κερδών της.

 

 ● Αντίθετα στην κομμουνιστική κοινωνία, ένα από τα πρώτα βασικά μέτρα της σοσιαλιστικής επανάστασης, θα είναι η ανάληψη όλων των εξόδων των γονέων για την ανάπτυξη της νέας γενιάς, από το σύνολο της κοινωνίας.

Αυτό είναι το θεμελιώδες μέτρο της κομμουνιστικής κοινωνίας, για δυο λόγους. Πρώτον: Χωρίς αυτό το μέτρο η έννοια της ισότητας των ανθρώπων στερείται περιεχομένου. Και δεύτερον επίσης χωρίς αυτό το μέτρο δεν μπορεί να εμπεδωθεί η κομμουνιστική συνείδηση του νέου ανθρώπου της κομμουνιστικής κοινωνίας, όπου η πραγματική αδελφότητα των ανθρώπων θα εκτοπίσει κάθε κατάλοιπο του αστικού ατομικισμού.

▬ Το κίνητρο γι’ αυτό το θέμα μας, έστω και τηλεγραφικά διατυπωμένο, είναι ότι μάσα στις νέες επαναστατικές γραμμές μας βρίσκονται και αρκετοί σύντροφοι και συντρόφισσες, που είναι και γονείς.

 

Γράφτηκε τον Ιούλιο του 2005

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ

Συνεχίζουμε, με αναδημοσίευση παλιών κομματιών (που διατηρούν όλη τους την επικαιρότητα και την πολιτική σημασία), τη σπουδαία αυτή στήλη, που έγραφε ο αλησμόνητος σύντροφος, δάσκαλος και ηγέτης Γιάννης Βερούχης.