Η δυσαρέσκεια για τις καθεστωτικές πολιτικές διαχείρισης της επιδημίας να στραφεί στη σωστή κατεύθυνση
Με την εμφάνιση της επιδημίας του κορονοϊού και τη λήψη μέτρων περιορισμού, ο ελληνικός λαός έδειξε αξιοθαύμαστη ψυχραιμία και υπευθυνότητα, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά το υψηλό επίπεδο συλλογικής συνείδησης που διαθέτει. Ο περιορισμός των κρουσμάτων οφείλεται σε αυτό ακριβώς το πνεύμα και όχι κυρίως στα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση, που παρά την καραντίνα δεν δίστασε να περάσει δύο κρισιμότατα για τον ελληνικό λαό νομοσχέδια (περιβαλλοντικό και εκπαιδευτικό), ενώ από τις εξαγγελίες για την ενίσχυση της δημόσιας υγείας δεν πραγματοποίησε παρά ελάχιστα. Από την άλλη, δεν δίστασε να ανοίξει τα σύνορα της χώρας για να ενισχύσει το τουριστικό κεφάλαιο, βάζοντας σε μεγάλο κίνδυνο τους πολίτες, ανεβάζοντας τον αριθμό των κρουσμάτων. Μετά απ’ όλα αυτά, είναι απόλυτα κατανοητή η αυξανόμενη έλλειψη εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση.
Μέσα σε αυτό το κλίμα δυσαρέσκειας, οι φωνές που κατά τη διάρκεια της
καραντίνας αμφισβητούσαν ακόμα και την ύπαρξη του ιού, βλέποντας πίσω από αυτό
την προσπάθεια επιβολής ενός παγκόσμιου σχεδίου καταστολής και ελέγχου των
μαζών, βρήκαν έδαφος να αναπτυχθούν. Όμως, πέρα από την άκριτη άρνηση όλων των
περιοριστικών μέτρων που παίρνονται, αυτές οι φωνές δεν έχουν να προτείνουν
κάτι συγκεκριμένο, ούτε θέτουν αιτήματα ενίσχυσης της δημόσιας υγείας και
παιδείας και των εργαζομένων. Παρόλο που στο ιατρικό κομμάτι της επιδημίας δεν
μπορούμε να έχουμε ολοκληρωμένη άποψη, γιατί δεν έχουμε τα κατάλληλα εφόδια,
στο κοινωνικό και πολιτικό κομμάτι, με βάση τα εργαλεία που διαθέτουμε,
μπορούμε και οφείλουμε να έχουμε άποψη.
Η σύγκριση της επιδημίας του κορονοϊού και της
αντιμετώπισής της από την παγκόσμια κοινότητα με άλλες επιδημίες, όπως της
ισπανικής γρίπης, είναι άτοπη. Και αυτό γιατί ο
καπιταλισμός βρίσκεται σε διαφορετικό στάδιο εξέλιξης. Στις αρχές του
προηγούμενου αιώνα, την εποχή δηλαδή της ισπανικής γρίπης, δεν πάρθηκε κανένα γενικό
μέτρο, γιατί το σύστημα ήταν ακμαίο, δεν το ενδιέφερε καθόλου η απώλεια ζωών,
γιατί απλά η αντικατάστασή τους στην παραγωγική διαδικασία ήταν άμεση. Ο
καπιταλισμός τότε είχε περισσότερη εθνική και παραγωγική αυτονομία και δεν
απειλούνταν με κατάρρευση από την εξάπλωση μιας επιδημίας. Κάτι που δεν ισχύει
στις μέρες μας. Ο καπιταλισμός είναι
πλέον ένα παρηκμασμένο σύστημα, έχει μετατοπιστεί από τον παραγωγικό χαρακτήρα
στον χρηματιστηριακό-τυχοδιωκτικό, και η παραμικρή κρίση, ακόμα και
υγειονομικού χαρακτήρα, απειλεί ακόμα και την ίδια του την ύπαρξη. Γι’ αυτό και
η αναγκαστική και άμεση εφαρμογή μέτρων σήμερα. Πέρα απ’ αυτό, βέβαια, η
εκμετάλλευση αυτής της κατάστασης για την ενίσχυση και επιβολή αισθημάτων
φόβου, αδυναμίας και ανημπόριας είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη.
Όσοι έχουν ένα όραμα για μια άλλη κοινωνία δεν μπορούν να ενισχύουν αυτή την
κατάσταση αβεβαιότητας, αλλά να την αποδυναμώνουν. Η αγωνία του κόσμου για την
εξέλιξη της πανδημίας είναι απόλυτα λογική και σεβαστή. Όσοι από την
επιστημονική κοινότητα έχουν απόψεις που ανατρέπουν τα μέχρι τώρα δεδομένα,
καλό είναι να συγκροτήσουν μια ομάδα που να μπορεί να δώσει συγκεκριμένες
απαντήσεις αλλά και οδηγίες για την αντιμετώπιση της κατάστασης, ώστε να φύγει
ο κόσμος από την ανασφάλεια και τον φόβο.
Οι εργαζόμενοι σε όλους τους κλάδους πρέπει να απαιτήσουν
συνθήκες εργασίας ασφαλείς, αποφυγή συνωστισμού, ύπαρξη γιατρού στους
εργασιακούς χώρους, άδειες για λόγους υγείας κτλ. Δάσκαλοι και γονείς να
απαιτήσουν την άμεση απόσυρση της εκτρωματικής διάταξης της Κεραμέως που στοιβάζει
τα παιδιά ανά 25 στις τάξεις, βάζοντας σε σοβαρό κίνδυνο την υγεία τους.
Ο καπιταλισμός δεν ενδιαφέρεται για την ανθρώπινη ζωή,
παρά μόνο για τα κέρδη του. Για μας τους κομμουνιστές, η υπεράσπιση της ζωής
είναι ο λόγος ύπαρξης μας.
Μαρία Καράβολα
