Να στηρίξουμε τους αγώνες των υγειονομικών για τη δημόσια υγεία,
γιατί μας αφορά όλους
Η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του κυρίου Μητσοτάκη, απόλυτα συνεπής στην ιδεολογία της, αφήνει ανοχύρωτη την ελληνική κοινωνία απέναντι στη πανδημία του κορονοϊού. Συνειδητά απαξιώνει το δημόσιο σύστημα υγείας. Όχι μόνο δεν αυξάνει τη χρηματοδότηση, έτσι ώστε να γίνουν προσλήψεις, να αγοραστούν υλικά, να αυξηθούν οι κλίνες και οι μονάδες ΜΕΘ, πράγμα που θεωρείται αυτονόητο σε περιπτώσεις υγειονομικής κρίσης, αλλά με την τακτική της βάζει σε άμεσο κίνδυνο τη δημόσια υγεία.
Για τα σχολεία, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, τους εργασιακούς χώρους, τα
ιδρύματα, που αποτελούν σημεία συνωστισμού και άρα μετάδοσης του ιού, όχι μόνο
δεν υπάρχει κανένα σχέδιο αποσυμφόρησης, αλλά μπορεί να συμβαίνει και το
αντίθετο, όπως π.χ. με το νομοσχέδιο της Κεραμέως που αύξησε τον αριθμό των
μαθητών στους 25 ανά τάξη! Κανένας
ουσιαστικός έλεγχος δεν γίνεται σε εργοστάσια, γηροκομεία, ιδρύματα. Η
διενέργεια μαζικών τεστ, προκειμένου να υπάρχει μια καθαρή εικόνα του αριθμού
των κρουσμάτων, απέχει πολύ από το επίπεδο που χρειάζεται. Παρόλα αυτά,
εκατομμύρια ευρώ ξοδεύτηκαν στις ακατάλληλες μάσκες που «γενναιόδωρα» μοίρασε
το κράτος στους μαθητές, μαζί με αμφιβόλου ποιότητας κινέζικα παγούρια, ιδιωτική
χορηγία φίλου της κυβέρνησης, ενώ αρκετά άλλα εκατομμύρια δόθηκαν για
δημόσιες σχέσεις και διαφήμιση του ανύπαρκτου κυβερνητικού έργου.
Η κυβέρνηση, προκειμένου να κρύψει τις ευθύνες της, τολμάει να μιλάει
για «ατομική ευθύνη», προσπαθώντας να
ενοχοποιήσει τμήματα του ελληνικού λαού (π.χ. νεολαία στις πλατείες). Ενός λαού
που κράτησε με απίστευτη πειθαρχία την καραντίνα, μηδενίζοντας τους θανάτους
και μειώνοντας στο ελάχιστο τα κρούσματα. Που ακόμα και η υπόλοιπη Ευρώπη
αναγνώρισε και υποκλίθηκε μπροστά στο πνεύμα αλληλεγγύης και ενσυναίσθησης των
Ελλήνων. Και όλα αυτά σε ένα κλίμα μεγάλης ανασφάλειας εργασιακής, οικονομικής,
υγειονομικής. Η ενοχοποίηση του ελληνικού
λαού, όμως, δεν είναι κάτι καινούργιο. Μετά το «μαζί τα φάγαμε» την εποχή των
μνημονίων, ήρθε και το «εσείς φταίτε που αρρωσταίνετε»!
Οι δυναμικοί αγώνες των μαθητών δείχνουν ότι όχι μόνο
«ατομική ευθύνη» αλλά και συλλογική συνείδηση και αγωνιστικό πνεύμα διαθέτει ο ελληνικός
λαός. Αυτά δηλαδή τα χαρακτηριστικά που τρέμει η εκάστοτε
εξουσία.
Θεωρούμε χρήσιμο εδώ να αναφέρουμε κάτι που θα ενισχύσει και την ιστορική μας
μνήμη. Από το βιβλίο του Νάσου Μπράτσου
«Εργατικές Ιστορίες», μια αφήγηση του Βασίλη Τουμπέλη, προέδρου της Ομοσπονδίας
Συλλόγων Νοσηλευτικών Ιδρυμάτων Ελλάδος (ΟΣΝΙΕ), για τους αγώνες των
υγειονομικών για τη δημόσια υγεία.
«Η ΟΣΝΙΕ ιδρύθηκε το 1957 από τέσσερις συλλόγους
εργαζομένων (Σωτηρίας, Ιπποκράτειου, Ευαγγελισμού και Γενικού Κρατικού Αθήνας)
σε μια περίοδο άσχημη και από πολιτική και από οικονομική άποψη, αφού στα
περισσότερα νοσοκομεία επικρατούσε μια βαριά κατάσταση, δεν υπήρχαν συλλογικές
συμβάσεις, δικαιώματα, οι εργαζόμενοι δούλευαν από το πρωί έως το βράδυ. Η
ΟΣΝΙΕ ήταν η μητρική ομοσπονδία, γιατί τότε τα νοσοκομεία ήταν νομικά πρόσωπα
ιδιωτικού δικαίου. Το 1964 δημιουργήθηκε μια επιτροπή από 14 σωματεία κυρίως
της Αθήνας, που στα χρόνια που ακολούθησαν, 1965-67, έδωσε μια μεγάλη
αγωνιστικότητα στον κλάδο. Το ανέβασμα αυτό ανακόπηκε το 1967 με το πραξικόπημα
και τη δικτατορία και οι συνδικαλιστές που είχαν αναδειχθεί τότε διώχτηκαν με
απολύσεις, ξυλοδαρμούς και κρατήσεις στην Ασφάλεια. Η μεταπολίτευση βρήκε την
ΟΣΝΙΕ με 14 συλλόγους-μέλη σε μια όχι και τόσο καλή κατάσταση. Μετά το 1974
ανέλαβαν οι ίδιοι συνδικαλιστές που πριν από τη δικτατορία είχαν δώσει
αγωνιστική πνοή και πάλι η ΟΣΝΙΕ άρχισε να παίρνει τα πάνω της. Άρχισαν οι
κινητοποιήσεις, να ικανοποιούνται αιτήματα (προσλήψεις, μονιμοποιήσεις κτλ.)
και μπορούμε να πούμε ότι σχεδόν όλες οι σημερινές κατακτήσεις στα δημόσια
νοσοκομεία έχουν τις ρίζες τους στους αγώνες εκείνης της μεταπολιτευτικής
περιόδου».
Η δημόσια υγεία δεν χαρίστηκε, κατακτήθηκε! Να παλέψουμε
για την υπεράσπιση και διεύρυνσή της, κάτι που είναι και η μοναδική εγγύηση για
την αντιμετώπιση της επιδημίας!
Μαρία Καράβολα
