Θνησιγενείς οι «λύσεις» για το συγκοινωνιακό

 

Οι εργαζόμενοι συνωστίζονται στα λεωφορεία εν μέσω
επιδημίας και κινδυνεύουν καθημερινά

Η επιδημία του κορονοϊού ανέδειξε τα προβλήματα των δημόσιων συγκοινωνιών στην Αθήνα και στις μεγάλες πολεις. Τα δίκτυα και τα οχήματα είναι προβληματικά και δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε αυξημένες ανάγκες. Οι επιβάτες στοιβάζονται στα μέσα μεταφοράς με κίνδυνο για την υγεία τους ή να καθυστερήσουν στην εργασία τους. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της αστικής πολιτικής στις δημόσιες συγκοινωνίες, με τη συστηματική τους υποβάθμιση, που στα χρόνια του μνημονίου πήρε διαστάσεις λαίλαπας. Και με επιπρόσθετο στόχο να ανοίξει μεσοπρόθεσμα και ο δρόμος για ιδιωτικοποίηση στον χώρο των αστικών συγκοινωνιών, για παράδειγμα μέσω των ιδιωτικών ΚΤΕΛ – που όμως λειτουργούν χάρη στην κρατική ενίσχυση.

Ο ίδιος ο αρμόδιος υφυπουργός παραδέχτηκε ότι χρειάζονται αυτή τη στιγμή 2.000 λεωφορεία και τρόλλεϋ στην Αθήνα και υπάρχουν μετά βίας 800 έως 1.100. Οι λύσεις που προωθούνται είναι στη λογική του κεφαλαίου. Ενοικίαση των λεωφορείων των ΚΤΕΛ και σύμπραξη με τα ΚΤΕΛ, δηλαδή με ιδιωτικές εταιρείες, καθώς και εισαγωγή μεταχειρισμένων παμπάλαιων οχημάτων με leasing. Οχήματα δηλαδή που η συντήρηση και επισκευή τους κοστίζει περισσότερο και από αγορά καινούργιων.

Ακόμα και τα σύγχρονα μέσα σταθερής τροχιάς, το ΤΡΑΜ και το ΜΕΤΡΟ, που αποτελούν το δυνατό σημείο αυτή τη στιγμή των συγκοινωνιών, αδυνατούν να ανταποκριθούν στην απαραίτητη συχνότητα των δρομολογίων. Γιατί το δίκτυο δεν συντηρείται σωστά και δεν αντέχει την επιβάρυνση.

Η επιδημία αποδεικνύει πως δημόσιο συμφέρον και πολιτική του κεφαλαίου είναι έννοιες ασυμβίβαστες. Στις δημόσιες συγκοινωνίες χρειάζεται ένα συνολικό κεντρικό σχέδιο για αναβάθμισή τους, ενίσχυση των δομών και της λειτουργίας τους, πρόσληψη προσωπικού, αγορά καινούργιων οχημάτων όπου χρειάζεται, επαρκής συντήρηση δικτύων και οχημάτων κ.λπ. Να σταματήσει η αδρή επιδότηση των ιδιωτικών μεταφορών, που στην ουσία όμως εξαρτώνται απ’ την κρατική ενίσχυση (βλέπε ΚΤΕΛ). Αν οι ιδιώτες δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν, τα ΚΤΕΛ να ενταχθούν και αυτά στο κεντρικό-δημόσιο σχέδιο ανασυγκρότησης των συγκοινωνιών.

Η πολιτική αυτή είναι ζωτική ανάγκη για την καθημερινή ζωή των εργαζομένων. Που δικαιούνται σύγχρονα, ασφαλή και αποτελεσματικά μέσα μεταφοράς, με φθηνό εισιτήριο και έγκαιρη μετάβαση στην εργασία. Είναι καθήκον του εργατικού κινήματος να επέμβει οργανωμένα σε αυτήν την κατεύθυνση και να υποχρεώσει την κυβέρνηση σε ανάλογα μέτρα.

 

Σ. Κρόκος