Τις
προθέσεις αυτού του καθεστώτος δείχνει και η ξεκάθαρη υποδαύλιση του πολέμου
Αζερμπαϊτζάν-Αρμενίας
Ενώ η ελληνική κυβέρνηση ουσιαστικά σκορπάει αυταπάτες για δυνατότητα
«συνεννόησης» με τον Ερντογάν, αυτός ανοίγει πολεμικό μέτωπο
στον Καύκασο και παραβιάζει τις αποφάσεις του ΟΗΕ για την Αμμόχωστο
Ο τουρκικός επεκτατισμός συνεχίζει να γιγαντώνεται, βρίσκοντας πεδίο δράσης και προς την Υπερκαυκασία, με εκπρόσωπο το Αζερμπαϊτζάν. Με την παρότρυνση και τη στρατιωτική βοήθεια της Τουρκίας, οι Αζέροι αποφάσισαν να προσαρτήσουν το αυτονομημένο από το 1994 Ναγκόρνο Καραμπάχ (κατοικούμενο από Αρμένιους κατά 90%). Η όρεξη του Ερντογάν μεγαλώνει με την πλήρη και ισχυρή υποστήριξη της Γερμανίας, την ανοχή των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και φυσικά της Ρωσίας, με την οποία βρίσκονται από κοινού σαν «ειρηνοποιοί» στη Συρία και τη Λιβύη.
Οι μεγάλες
ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έχουν τεράστιες ευθύνες για τον επεκτατισμό του
τουρκικού ιμπεριαλισμού. Η Γερμανία
έχει 6.000 επιχειρήσεις μέσα στην Τουρκία, απορροφά το μεγαλύτερο μερίδιο των
εξαγωγών της καθώς επίσης και τις πουλά συνεχώς όπλα. Ταυτόχρονα, η Τουρκία
εξυπηρετεί και τα γερμανικά σχέδια όσον αφορά τον οικονομικό πόλεμο μεταξύ ΗΠΑ
και Γερμανίας.
Οι
ΗΠΑ προσπαθούν, άλλοτε με απειλές,
άλλοτε με ανοχή, να επαναφέρουν την Τουρκία στο άρμα τους, παρά τις ύβρεις που
εξαπολύει κατά καιρούς ο Ερντογάν κατά των ΗΠΑ, πολλές φορές για εσωτερική
κατανάλωση. Οι ΗΠΑ θέλουν την Τουρκία μια περιφερειακή δύναμη –υποταγμένη
βέβαια– για να ελέγχουν το σταυροδρόμι Ασίας, Αφρικής και Ευρώπης και να τους
εξυπηρετεί στον οικονομικό πόλεμο ΗΠΑ-Κίνας.
Οι
Ρώσοι, πάλι, θα έχουν το κεφάλι τους
ήσυχο αν στο «υπογάστριό» τους βρίσκεται μια δύναμη που είτε από οικονομικό
συμφέρον είτε από φόβο δεν τους ενοχλεί στα δικά τους σχέδια και ταυτόχρονα συμμετέχει
σε συμμαχίες (Κίνα, Ιράν) που είναι ενάντια στους ανταγωνιστές της Ρωσίας (ΗΠΑ,
Γαλλία).
Αντιλαμβανόμενος
ο Ερντογάν όλους τους ανταγωνισμούς της περιοχής και βλέποντας τον εαυτό του σαν χαλίφη του μουσουλμανικού κόσμου,
ανάβει πολεμικές εστίες απαιτώντας εδαφικά τμήματα από Συρία, Λιβύη, Ιράκ,
Ελλάδα, Κύπρο, ενώ τώρα, αναφερόμενος στο Αζερμπαϊτζάν, μιλάει για δύο κράτη-ένα
έθνος, με στόχο την ειδική «προσάρτησή» του στην Τουρκία.
Οι
απαιτήσεις του από την Ελλάδα βρίσκουν ευήκοα ώτα σε αρκετά ευρωπαϊκά κράτη.
Όχι στηριζόμενος στο «διεθνές δίκαιο», όσο στηριζόμενος στα χρόνια φοβικά σύνδρομα των ελληνικών κυβερνήσεων, τη λεγόμενη «πολιτική
κατευνασμού» και τη δουλοπρεπή φιλογερμανική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Μια κυβέρνηση Μητσοτάκη που έφτασε σε
μυστική συμφωνία στο Βερολίνο να προτείνει την αποστρατιωτικοποίηση των νήσων του
Ανατολικού Αιγαίου, τη μη επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια και την
αποποίηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ. Η Τουρκία δεν δίνει τίποτα και δεν κρύβει τους
στόχους της: θέλει τα Δωδεκάνησα, τη Γαύδο και μερικά νησιά ακόμη, που τα
θεωρεί δικά της.
Σε
μια προσπάθεια της Κύπρου να παρθούν από την Ε.Ε. μέτρα (κυρώσεις) ενάντια στις
τουρκικές παραβιάσεις των χωρικών υδάτων Ελλάδας-Κύπρου, η ελληνική κυβέρνηση
αρνήθηκε και πρότεινε «διάλογο», ενώ την ίδια στιγμή παραβιάζονταν συμφωνίες,
δίκαια, ακόμη και ελληνικά χωρικά ύδατα. Έτσι, στη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. αποφασίστηκε
να πάνε οι δύο χώρες σε διάλογο, και η Τουρκία απάντησε με την προσάρτηση στα
κατεχόμενα της Κύπρου τμήματος της Αμμοχώστου, παραβιάζοντας τουλάχιστον δύο αποφάσεις
του ΟΗΕ, σύμφωνα με τις οποίες η Αμμόχωστος πρέπει να αποδοθεί στους κατοίκους
της. Επίσης, όταν η Γαλλία, η μοναδική χώρα της Ευρώπης που αντιτάσσεται στον
τουρκικό επεκτατισμό (θίγονται ζωτικά συμφέροντά της σε Αφρική και Συρία),
ζήτησε από την Ελλάδα να υπογράψουν αμυντικό σύμφωνο, αυτή αρνήθηκε και δέχθηκε
μόνο να αγοράσει αεροπλάνα.
Αυτή η δουλική
πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης καταρρακώνει κάθε αξιοπρέπεια του ελληνικού
λαού, που βλέπουν ειδικά οι Έλληνες των παραμεθόριων περιοχών κυριολεκτικά να
κινδυνεύουν οι οικογένειές τους και οι πατρογονικές τους εστίες από την
επεκτατική πολιτική του καθεστώτος Ερντογάν. Ενός ουσιαστικά δικτατορικού νεο-οθωμανικού
καθεστώτος. Αυτό το καθεστώς πρέπει να ηττηθεί παντοιοτρόπως, για το καλό των εργατικών
τάξεων και των δύο χωρών, καθώς και για το καλό όλων των λαών της περιοχής.
Χρήστος Χατζής
