Η χειρότερη αποτυχία για την
κυβέρνηση δεν ήταν ότι αιφνιδιάστηκε από την αύξηση των κρουσμάτων (που ήταν
απολύτως αναμενόμενη)· δεν ήταν οι διαρκείς παλινωδίες, που έδειξαν ότι δεν
υπήρχε σχέδιο· αλλά ήταν ότι κατάφερε να
σπείρει τη δυσπιστία στον κόσμο. Και μάλιστα αμέσως μετά την περίοδο όπου ο
ελληνικός λαός είχε επιδείξει μια αξιοθαύμαστη αυτοπειθαρχία, κρατώντας χαμηλά
τις «καμπύλες» της επιδημίας. Η
κυβέρνηση νόμιζε ότι με επικοινωνιακή διαχείριση μπορούσε να συνεχίσει να
ελέγχει την κατάσταση. Χρειάζονταν πολύ πιο χειροπιαστά πράγματα, και πρώτ’ απ’
όλα ισχυροί υγειονομικοί μηχανισμοί στους μαζικούς τουριστικούς προορισμούς.
Αποδεικνύεται περίτρανα, πέρα
και ανεξάρτητα από την επιδημία, πως το
να κρέμεται μια χώρα 11 εκατομμυρίων κατοίκων (που δεν είναι δηλαδή… Μαυρίκιος)
από τα τουριστικά έσοδα είναι μια καταστροφική
επιλογή. Και όχι μόνο οικονομικά, αλλά και κοινωνικά και από την άποψη των
μακροπρόθεσμων προοπτικών αυτής της χώρας. Βέβαια, αν δινόταν μεγαλύτερη
προσοχή στον εσωτερικό τουρισμό, αν επεκτεινόταν δραστικά ο κοινωνικός
τουρισμός, αν δινόταν έμφαση σε πιο ήπια τουριστικά μοντέλα, θα είχαμε και ένα
πιο ανθεκτικό τουριστικό «προϊόν». Αλλά
το βασικό είναι οι τουριστικοί τόποι της χώρας μας, τα νησιά, οι παραλιακές
περιοχές, να ξανασυνδεθούν με την παραγωγή! Με τη γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία,
βιομηχανία, παραδοσιακές τέχνες και προϊόντα, σε υψηλά ποιοτικά στάνταρντ και
με καινοτομία. Μόνο έτσι θα αποκτήσουν μακροπρόθεσμες και σταθερές αναπτυξιακές
προοπτικές, μόνο έτσι θα κρατήσουν τον νέο κόσμο εκεί, και θα δώσουν μια νέα
δυναμική συνολικά στη χώρα!
Πάρις Δάγλας
