«Ανάκαμψη» και κυβερνητική προπαγάνδα

Με μια οικονομία που την κατάντησαν τουριστική
«μονοκαλλιέργεια», και μόνο η ζημιά που έγινε φέτος στον
τουρισμό αρκεί  για να υπονομεύσει την «ανάκαμψη» το 2021

Αφού τα θαλάσσωσε με τη διαχείριση της επιδημίας και με το «άνοιγμα» της οικονομίας, η κυβέρνηση προσπαθεί τώρα να διασωθεί πολιτικά τάζοντας «ισχυρή ανάκαμψη» όταν τελειώσει η επιδημία. Χρησιμοποιούν ως επιχείρημα κάποιες επιτυχημένες εκδόσεις ομολόγων και κάποιες πρόσφατες επενδυτικές κινήσεις. Οι υποσχέσεις της κυβέρνησης όμως είναι εντελώς στον αέρα.

Όσον αφορά τις εκδόσεις ομολόγων, είναι φυσικό η χώρα να μπορεί να πουλά ομόλογα όταν προσφέρει απόδοση 1,5%, τη στιγμή που ζούμε παγκοσμίως σε ένα περιβάλλον μηδενικών ή και αρνητικών επιτοκίων. Αυτό είναι και μια διάψευση της μνημονιακής προπαγάνδας του 2010, σύμφωνα με την οποία, αν κάναμε στάση πληρωμών, κανείς δεν θα μας ξαναδάνειζε ποτέ! Ωστόσο, εδώ μιλάμε για δανεικό χρήμα, όπως δανεικό επί της ουσίας θα είναι και το χρήμα από το «ταμείο ανάκαμψης» της Ε.Ε. Το οποίο μάλιστα θα καθυστερήσει, καθώς η ανάκαμψη της επιδημίας αλλάζει τους αρχικούς υπολογισμούς της Ε.Ε.

Όσον αφορά τις ξένες επενδύσεις, απέχουν πολύ από το να είναι παραγωγικές επενδύσεις που μπορούν να δημιουργήσουν νέο πλούτο και αρκετές νέες θέσεις εργασίας. Μιλάμε ουσιαστικά για κάποιες συμμετοχές σε ό,τι ιδιωτικοποιείται (π.χ. υποδομές και δίκτυα ενέργειας), κάποιες επενδύσεις στον αμυντικό τομέα και κυρίως στον τουρισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερες ξένες επενδύσεις, όπως και οι ελάχιστες της εγχώριας μεγαλοαστικής τάξης, επικεντρώνονται εκεί που πέφτει δημόσιο χρήμα. Η χώρα γενικά παραμένει εξαρτημένη από την εσωτερική κατανάλωση και από μη παραγωγικές δραστηριότητες όπως ο τουρισμός. Με την επιδημία να παρατείνεται, ούτε η κατανάλωση ούτε ο τουρισμός αναμένεται να ανακάμψουν τόσο ώστε να αντιστρέψουν την κατάσταση το 2021.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι ο ελληνικός λαός πρέπει να απελπίζεται. Απελπισμένους μας θέλουν αυτοί που σκοπεύουν να μας ρίξουν ακόμα πιο χαμηλά. Όμως και αυτό ακόμα, δεν είναι τόσο εύκολο να το κάνουν όπως το 2010, για λόγους που αφορούν τη σταθερότητα του συστήματος. Για να αλλάξει όμως ριζικά η κατάσταση, για να υπάρξει πραγματική έξοδος από την επιδημία και την κρίση με τρόπο που να εξυπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα, πρέπει ο λαϊκός παράγοντας να ξαναβγεί μπροστά· να ανατρέψει τον σημερινό πολιτικό συσχετισμό και να επιβάλει την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, με δημόσιες επενδύσεις και εργατικό-λαϊκό έλεγχο.

 

Πάρις Δάγλας