Η
υπόθεση του ηλεκτρικού αυτοκινήτου δεν έχει προχωρήσει απ’ τη δεκαετία του ’60,
προφανώς και υπό την πίεση των πετρελαϊκών συμφερόντων. Δεδομένου ότι δεν έχει αναπτυχθεί ακόμη ηλεκτροκίνηση προσιτή
οικονομικά, για μαζική χρήση, η τωρινή κατάσταση δείχνει να είναι μια ακόμα «φάμπρικα»
του χρηματιστικού κεφαλαίου για την αφαίμαξη των εργαζόμενων οδηγών και πολιτών
μέσω αγορών και δανείων αλλά και του κρατικού ταμείου μέσω επιδοτήσεων. Ο
τομέας του βιομηχανικού κεφαλαίου που εμπλέκεται, αυτός της παραγωγής
συσσωρευτών ρεύματος, ελέγχεται κατά βάση απ’ το γερμανικό κεφάλαιο.
Αυτό
που συγκαλύπτεται έντεχνα είναι το πραγματικό κόστος αγοράς. Τα ηλεκτροκίνητα οχήματα έχουν τιμή πολύ
υψηλότερη από εκείνη των συμβατικών οχημάτων. Π.χ., η τιμή ενός ηλεκτρικού
ποδήλατου ξεκινάει από τα 2.000 ευρώ, ενώ ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο έχει μέση
τιμή 50.000 ευρώ. Οι εκπτώσεις, οι επιδοτήσεις απόσυρσης, οι φοροαπαλλαγές κ.λπ.
δεν πλησιάζουν ούτε κατ’ ελάχιστο το παραπάνω κόστος. Και υπάρχει και ένα άλλο
σημαντικό στοιχείο που αποκρύπτεται: το κόστος της εγκατάστασης φόρτισης (βάση
και φορτιστής), που σίγουρα είναι μεγάλο.
Ακόμα,
η ηλεκτροκίνηση δεν είναι καθόλου αθώα
για το περιβάλλον. Εκλύει θερμότητα που το επιβαρύνει και οι συσσωρευτές
δεν είναι καθόλου αφομοιώσιμοι. Όλη αυτή η υποδομή φόρτισης, με εγκαταστάσεις φυσικά
από τσιμέντο κ.λπ., θα είναι μια ακόμα περιβαλλοντική επιβάρυνση.
Η ιστορία λοιπόν
αυτή εμπεριέχει κινδύνους για τους εργαζόμενους, αν δούμε μάλιστα και ποιοι
είναι αυτοί που την προωθούν (οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις και τα κεφάλαια
που τις στηρίζουν). Το αν η ηλεκτροκίνηση μπορεί να γίνει η καλύτερη λύση για
τη μετακίνηση είναι ζήτημα του μέλλοντος. Δεν έχει μόνο τεχνική διάσταση αλλά
βασικά κοινωνική: το τι κόστος και πραγματικό όφελος θα υπάρχει δηλαδή για τους
εργαζόμενους και το κοινωνικό σύνολο.
Σ. Κρόκος
