Το τραγικό αυτό γεγονός έρχεται να φωτίσει τον
σκοτεινό ρόλο της τηλεργασίας, από την οποία οι μόνοι πραγματικά κερδισμένοι
είναι οι εργοδότες! Υπό κανονικές συνθήκες εργασίας, ένα τέτοιο θανατηφόρο
συμβάν θα έπρεπε να αναγνωριστεί ως εργατικό ατύχημα από την επιχείρηση, να
διερευνηθούν τα αίτια και να αποζημιωθεί η οικογένεια. Επίσης, σε περίπτωση που
η εργαζόμενη βρισκόταν στον χώρο εργασίας της, αντί για τον προσωπικό της χώρο
(τηλεργασία), θα αυξάνονταν οι πιθανότητες να αποφευχθεί το χειρότερο, αφού κάποιος
συνάδελφος θα είχε εντοπίσει σημάδια επιδείνωσης της υγείας της, ώστε να
ζητηθεί εγκαίρως βοήθεια, και πιθανόν θα είχε σπεύσει ο γιατρός εργασίας της
εταιρείας (που υποχρεωτικά πρέπει να υπάρχει). Όμως, με το κόλπο της
τηλεργασίας, οι συνθήκες εργασίας γενικά, αλλά και η κατάσταση της υγείας και
ασφάλειας του εργαζόμενου ειδικότερα, γίνονται ατομική του υπόθεση, με την
εργοδοσία να σφυρίζει αδιάφορα όσον αφορά τις νομικές και άλλες ευθύνες της.
Οι
επιχειρήσεις βγαίνουν όμως κερδισμένες και με άλλους τρόπους, καθώς
εξοικονομούν από τον απαιτούμενο εξοπλισμό (σύνδεση διαδικτύου, καρέκλα, γραφείο) και τα λειτουργικά έξοδα (ρεύμα,
κλιματισμός), που βαραίνουν τον
εργαζόμενο. Από την άλλη, οι
εργαζόμενοι χάνουν κάθε εργασιακό δικαίωμα, διαλύεται η προσωπική και
οικογενειακή τους ζωή, λόγω των ασταθών ωραρίων, μειώνεται ο ελεύθερος χρόνος
τους, καλλιεργείται στη συνείδησή τους η έννοια του «ελεύθερου συνεργάτη» της
επιχείρησης, αποκόβονται από τις κοινωνικές τους επαφές και φυσικά από τους
συναδέλφους τους, και τονώνεται σε αυτούς η κουλτούρα του ατομισμού.
Γι’ αυτό, όλοι
οι εργαζόμενοι θα πρέπει να σταθούμε απέναντι στην εργοδοσία, η οποία έχει και
τις πλάτες της κυβέρνησης, και βρήκε την ευκαιρία να τσακίσει ό,τι έχει
απομείνει στον εργασιακό τομέα μετά τον οδοστρωτήρα των μνημονίων.
Γιάννης
Τριανταφύλλου
