ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΙ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ

 

Οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί στην Ανατολική Μεσόγειο συνεχίζονται και εντείνονται. Η επεκτατική πολιτική του καθεστώτος Ερντογάν βρήκε πρόσφορο έδαφος στο κενό που άφησε η αλλαγή προσανατολισμού των ΗΠΑ. Κενό που προσπαθεί να καλύψει και ο γαλλικός ιμπεριαλισμός, ερχόμενος σε απευθείας σύγκρουση με τον επεκτατισμό της Τουρκίας. Μιας Τουρκίας που βρίσκεται στη Λιβύη από το 2005 –εξορύσσοντας πετρέλαιο και «ενοχλώντας» τις γαλλικές πετρελαϊκές εταιρείες, οι οποίες πήραν όλα τα συμβόλαια μετά τον Καντάφι– και στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, όπου, αμφισβητώντας τη δυνητική ελληνική και κυπριακή ΑΟΖ, χαλάει τα συμβόλαια εξόρυξης της γαλλικής TOTAL με Κύπρο και Ελλάδα.

Έτσι συντάχθηκαν με την Ελλάδα, με ενορχηστρωτή τη Γαλλία, κράτη του αραβικού κόσμου, Αίγυπτος, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, ανατολική Λιβύη με τον Χαφτάρ, Σαουδική Αραβία και από την Ευρώπη η Πορτογαλία, η Κύπρος και η Αυστρία. Η Τουρκία βρίσκει βασικό υποστηρικτή την Γερμανία και, καλυμμένα, την Ιταλία, την Αγγλία, τη Μάλτα. Οι ΗΠΑ και η Ρωσία, για την ώρα, κρατούν μια στάση Πόντιου Πιλάτου.

Σίγουρα το ΝΑΤΟ δεν θα ήθελε σε καμία περίπτωση να χάσει από την επιρροή του μια Τουρκία, η οποία, με τη βοήθειά του, έφθασε να γίνει μια τεράστια περιφερειακή δύναμη.

Το ισλαμικό καθεστώς Ερντογάν είναι ένα οπισθοδρομικό καθεστώς. Με μεγάλο κομμάτι της αριστεράς και των αντιπάλων του στις φυλακές, μεγάλο τμήμα του λαού να τρώει από τα σκουπίδια για χάρη των εξοπλισμών, μια ακόρεστη δίψα για κατακτήσεις ισλαμικού-οθωμανικού τύπου και γιγάντωση του εθνικισμού σε βαθμό που θυμίζει τη χιτλερική Γερμανία πριν από τον πόλεμο, το καθεστώς αυτό δεν έχει καμία σχέση με τις αστικές δημοκρατίες που γνωρίζουμε. Μια κατοχική δύναμη που πολλές αστικές κυβερνήσεις ζηλεύουν και θα ήθελαν να εφαρμόσουν στοιχεία του καθεστώτος αυτού και στα δικά τους κράτη.

Παρόλ’ αυτά, σε καμιά περίπτωση δεν θα επέτρεπαν οι μεγάλες δυνάμεις να ασκήσει η Τουρκία ανεξάρτητη πολιτική, αμφισβητώντας τους δικούς τους χώρους επιρροής και εκμετάλλευσης, όπως οι περιοχές της Μεσογείου και τα περάσματα των προϊόντων από την Αφρική προς την Ευρώπη.

Η Τουρκία, βλέποντας τη στροφή των μεγάλων δυνάμεων προς την Αφρική, το μόνο σχετικά ανεκμετάλλευτο κομμάτι της Γης, όπου ακόμη υπάρχουν αξιόλογες ποσότητες ορυκτών (κυρίως σπάνιες γαίες, όπως ονομάζονται, άκρως απαραίτητες για ηλεκτρονικά, κινητά, αεροδιαστημική, οπλικά συστήματα και γενικά για βιομηχανίες υψηλής τεχνολογίας), φρόντισε να εγκατασταθεί εκεί, επενδύοντας στη Σομαλία (2017), στη Λιβύη (2005), ενώ τελευταία βάζει πόδι και στην Αιθιοπία. Κινήσεις αναγκαίες όχι μόνο για την εξαγωγή των όπλων και των προϊόντων που παράγει, αλλά και για τον σχετικό έλεγχο στα περάσματα από την υποσαχάρια Αφρική προς την Ερυθρά θάλασσα, το Σουέζ και τη Μεσόγειο. Σε αυτά τα πλαίσια, θέλει απεγνωσμένα τον έλεγχο του Αιγαίου και της νοτιοανατολικής Μεσογείου.

Διασπασμένος ο ελληνικός καπιταλισμός, με μερίδα του να υποστηρίζει τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, και ταυτόχρονα καταχρεωμένος, χωρίς βιομηχανία, εξαρτώμενος μόνο από τον τουρισμό, σερνόταν πίσω από τον γερμανικό ιμπεριαλισμό, έχοντας αναπτύξει φοβικά σύνδρομα προς την Τουρκία, που τον εμπόδισαν να εφαρμόσει έγκαιρα δικαιώματα που πηγάζουν από το διεθνές δίκαιο (12 μίλια, συμβάσεις ΑΟΖ κ.λπ.). Έτσι αναγκάζεται τώρα, άτολμος, να εκλιπαρεί πάλι τη βοήθεια των μεγάλων δυνάμεων.

Από την άλλη, οι ΗΠΑ στράφηκαν προς την Αφρική για δύο λόγους. Πρώτον, για να ανακόψουν την επιρροή και την εκμετάλλευση της υποσαχάριας Αφρικής από την Κίνα και, δεύτερον, γιατί έχουν χάσει το ενδιαφέρον τους για το πετρέλαιο. Όχι μόνο λόγω της τεράστιας πτώσης των τιμών του, αλλά και γιατί αρχίζουν να τελειώνουν τα παγκόσμια αποθέματα (53,3 χρόνια το πετρέλαιο και 54,8 χρόνια το φυσικό αέριο με τη σημερινή ζήτηση, στοιχεία BP, Αύγουστος 2020). Επίσης, στη νότια Γαλλία κατασκευάζεται το εργοστάσιο σύντηξης υδρογόνου, μιας σχεδόν αστείρευτης και καθαρής ενέργειας, χρηματοδοτούμενο από 35 χώρες, Ε.Ε., Βρετανία, ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Ιαπωνία, Νότια Κορέα. Αυτά δείχνουν ότι ο καβγάς στις θάλασσες της Μεσογείου γίνεται για τον έλεγχο των περιοχών κυρίως και δευτερευόντως για τα πετρέλαια.

Εμείς λέμε να σταματήσουν οι έρευνες και οι εξορύξεις πετρελαίων στην κλειστή θάλασσα της Μεσογείου και να δοθούν κονδύλια στην έρευνα για την ανάπτυξη εναλλακτικών πηγών ενέργειας, όπως η σύντηξη του υδρογόνου. Ακόμα περισσότερο, πρέπει να επιδιώξουμε τη συνεργασία των εργατικών τάξεων της νοτιοανατολικής Μεσογείου, με σκοπό να γίνουμε τροχοπέδη στα σωβινιστικά και επεκτατικά σχέδια απ’ όπου κι αν εκπορεύονται στην περιοχή μας.

 

Χρήστος Χατζής