Η
επικουρική ασφάλιση αποτελεί τον τομέα μέσω του οποίου επιδιώκεται η πλήρης
διάλυση-ιδιωτικοποίηση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Μετά τις
προκλητικές δηλώσεις κυβερνητικού στελέχους ότι οι νέοι δεν μπορούν να
πληρώνουν άλλο τις συντάξεις των ηλικιωμένων, ήρθαν στη δημοσιότητα τα
συγκεκριμένα σχέδια για τα επικουρικά ταμεία.
Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να σταματήσουμε
το ασφαλιστικό τερατούργημα της κυβέρνησης
Αυτά
είναι: να αποκτήσουν τα επικουρικά ταμεία πλήρη «κεφαλαιοποιητικό» χαρακτήρα,
όπου οι εισφορές των εργαζομένων θα πηγαίνουν σε ατομικούς λογαριασμούς. Αυτοί θα βρίσκονται στη διάθεση της
«αγοράς», με «απόδοση» σαν μετοχές, και θα εξαρτώνται απ’ τις διακυμάνσεις της
οικονομίας. Και φυσικά θα βρίσκονται και στο έλεος του χρηματιστικού κεφαλαίου.
Η ένταξη σε αυτά τα ταμεία των νεοεισερχόμενων στην εργασία θα είναι
υποχρεωτική απ’ το 2021, ενώ θα μπορούν να εισέρχονται και οι εργαζόμενοι με
έως 10 έτη εργασίας.
Οι
ίδιοι οι ενορχηστρωτές της υπόθεσης ομολογούν ότι το κόστος απ’ τη «μετάβαση» των επικουρικών ταμείων σε ένα τέτοιο
καθεστώς είναι τεράστιο. Υπολογίζεται σε 53-55 δισεκατομμύρια ευρώ μέσα σε
50 χρόνια. Λογαριάζουν να το καλύψουν μέσω του κρατικού προϋπολογισμού, της
φορολογίας και του ΑΚΑΓΕ, του ταμείου αλληλεγγύης γενεών. Εδώ φαίνεται η απύθμενη υποκρισία των νεοφιλελεύθερων εμπνευστών
του σχεδίου. Αυτοί δηλώνουν ότι είναι εναντίον της κρατικής παρέμβασης και της
υψηλής φορολογίας, δικαιολογούν το σχέδιο λέγοντας ότι είναι άδικο να πληρώνουν
οι νέοι για τους ηλικιωμένους, κατά τα
άλλα όμως καταφεύγουν στο ταμείο διαγενεακής αλληλεγγύης! Στην ουσία θέλουν να δώσουν την επικουρική ασφάλιση
στις ιδιωτικές εταιρείες και να καλύψουν τη μετάβαση με κρατικό χρήμα,
χρεώνοντας τους εργαζόμενους. Αυτή είναι η ουσία της πολιτικής του
λεγόμενου νεοφιλευθερισμού.
Η
ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης, του δεύτερου «πυλώνα» της σύνταξης,
αποτελεί το προοίμιο για τη γενικότερη διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος. Ο
τρίτος «πυλώνας» σύνταξης είναι ο καθαρά ιδιωτικός (ιδιωτικές ασφαλιστικές
εταιρείες). Ο πρώτος, η κύρια σύνταξη, επιδιώκεται να μετατραπεί σε ένα κρατικό
βοήθημα. Γι’ αυτό δεν πρέπει να
επιτρέψουμε καν να επιχειρηθούν αυτά τα σχέδια. Την κοινωνική ασφάλιση μπορεί
να τη σώσει μόνο η οργανωμένη πανεργατική κινητοποίηση, που θα υποχρεώσει κυβέρνηση
και κεφαλαιοκρατία να «λουφάξουν». Για μια τέτοια εξέλιξη η πάλη πρέπει να
αρχίσει από τώρα σε χώρους δουλειάς, σωματεία, σε εν ενεργεία εργαζόμενους και
απόμαχους της εργασίας.
Σ. Κρόκος
