Παρά την αποτυχία των κατασταλτικών λοκντάουν, το καθεστώς επιμένει στον δρόμο του αυταρχισμού, του υγειονομικού «απαρτχάιντ» και της τρομοκράτησης του λαού. Το κάνουν και επειδή δεν ξέρουν άλλη μέθοδο από τον κοινωνικό κανιβαλισμό και επειδή θέλουν τον λαό φοβισμένο, ώστε να περνάνε αντιλαϊκά και αντιδημοκρατικά μέτρα. Όμως, ο δρόμος για την απομόνωση της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης έχει ανοίξει – η φθορά της θα είναι μη αναστρέψιμη.
Η αντίσταση στο υγειονομικό «απαρτχάιντ», στις απαγορεύσεις, στη στοχοποίηση ολόκληρων κομματιών του πληθυσμού, δεν έχει να κάνει με το τι πιστεύει ο καθένας από εμάς για την επιδημία και τα εμβόλια. Είναι πράξη υπεράσπισης των θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων, που αφορούν κάθε πτυχή της ύπαρξης και πάλης του λαού μας.
1. Η ψήφιση του αντεργατικού νομοσχεδίου Χατζηδάκη, η κλιμάκωση των νεοφιλελεύθερων αντιμεταρρυθμίσεων σε μια σειρά τομείς, όπως στην παιδεία, και φυσικά ο νέος κύκλος τρομοκρατίας και αυταρχισμού γύρω από την επιδημία είναι οι εξελίξεις που κυριαρχούν σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία που βιώνει ο λαός μας. Παρότι η πολιτική των πολύμηνων κατασταλτικών λοκντάουν απέτυχε στον διακηρυγμένο στόχο της, στο να «τελειώσει» δηλαδή την επιδημία και να σώσει ζωές συμπολιτών μας, το αντιδημοκρατικό καθεστώς του Μητσοτάκη συνεχίζει στον ίδιο δρόμο. Τώρα μετατρέπει τον εμβολιασμό σε πεδίο κοινωνικού αυτοματισμού, διχασμού και εκβιασμού των πολιτών, και τελικά σε πεδίο εφαρμογής ενός φρικώδους υγειονομικού απαρτχάιντ: άδειες άνευ αποδοχών στους ανεμβολίαστους εργαζόμενους συγκεκριμένων επαγγελμάτων, απειλές απόλυσης αυτών σε δεύτερο χρόνο, ενθάρρυνση των εργοδοτών να απολύουν ανεμβολίαστους υπαλλήλους τους, ειδικές «σημάνσεις» σε καταστήματα, και τελικά στέρηση δικαιωμάτων όχι μόνο από τους ανεμβολίαστους αλλά και από τους εμβολιασμένους. Για παράδειγμα, ο χορός και το να διασκεδάζεις όρθιος απαγορεύεται και για τους εμβολιασμένους!
Και όλα αυτά ενώ η παραλλαγή Δ, η κυρίαρχη πλέον παραλλαγή του ιού, είναι, σύμφωνα με τα μέχρι τώρα δεδομένα, λιγότερο παθογόνος και πολύ λιγότερο θανατηφόρος από τις προηγούμενες. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη (όπως και πολλές άλλες βέβαια ανά τον κόσμο) ενδιαφέρεται μόνο για το πώς θα αξιοποιήσει την επιδημία ώστε να ενισχύσει τον κοινωνικό κανιβαλισμό, να διχάσει τον λαό, να περάσει δρακόντεια αντιλαϊκά μέτρα –σαν κι αυτά που αναφέραμε πιο πάνω– και τελικά να διαμορφώσει μια «δημοκρατία» εκτάκτων συνθηκών και εξαιρέσεων. Η οποία, σε τελευταία ανάλυση, αντιστοιχεί στη σημερινή αντιδραστική φάση του παρηκμασμένου καπιταλισμού.
Το να αντισταθούμε σε αυτή την ολοφάνερη αντιδημοκρατική εκτροπή δεν είναι κάτι που έχει να κάνει με τη μία ή την άλλη επιστημονική εκτίμηση για την πορεία της επιδημίας. Είναι κάτι που έχει να κάνει με την προστασία των στοιχειωδών δημοκρατικών κατακτήσεων του λαού, κάτι που θα το βρούμε μπροστά μας σε όλα τα ζητήματα της επιβίωσής μας.
2. Ωστόσο, σε συνδυασμό πρώτα και κύρια με τη γενικευμένη οικονομική ανασφάλεια των λαϊκών στρωμάτων, διαμορφώνεται μια αντίρροπη τάση σε όλα τα παραπάνω, που θα τη δούμε πολύ πιο καθαρά από τον Σεπτέμβριο: η τάση της διογκούμενης λαϊκής δυσαρέσκειας. Όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του λαού, έστω και αυθόρμητα, ταυτίζουν πλέον αυτή την κυβέρνηση με την ανασφάλεια, την απαισιοδοξία, τον φόβο, την έλλειψη προοπτικής, τις απαγορεύσεις, την ανελευθερία, τον κυνισμό.
Ακόμα και «πειραγμένα» υπέρ της κυβέρνησης γκάλοπ βγάζουν μεγάλη δυσαρέσκεια για την οικονομική κατάσταση και την «υγειονομική» διαχείριση της κυβέρνησης, διαφωνία με το αντεργατικό νομοσχέδιο και σταδιακή πολιτική περιχαράκωση του Μητσοτάκη. Η εργατική τάξη, αν και στερούμενη πολιτικών και συνδικαλιστικών ηγεσιών, ξέρει πολύ καλά τι της ξημερώνει με τα εργασιακά μέτρα. Το μίσος της για την πιο αντεργατική κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών αυξάνεται. Η μικροαστική τάξη συνειδητοποιεί όλο και περισσότερο το πλήγμα που έχει υποστεί από τα λοκντάουν. Και το οποίο δεν πρόκειται να αντιστραφεί, καθώς η λαϊκή κατανάλωση είναι πεσμένη και οι τράπεζες δανείζουν μόνο τα «μεγάλα ψάρια», στα οποία θα καταλήξουν και τα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης. Η δε νεολαία είναι στα κάγκελα με την κυβέρνηση, και για τα αντιεκπαιδευτικά μέτρα, κυρίως όμως για τη συστηματική στοχοποίησή της από την κορωνο-υστερία.
Αυτά δεν έχουν σημασία τόσο από την άποψη της πολιτικής ανάλυσης, αλλά για να δούμε πώς μπορούμε οι εργαζόμενοι, η εργατική τάξη, η νεολαία να προσανατολιστούμε σωστά και να αντισταθούμε αποτελεσματικά απέναντι στη συνολική επίθεση που δεχόμαστε στα δικαιώματά μας. Μπορεί αυτή τη στιγμή τον τόνο να τον δίνουν η υγειονομική τρομοκρατία, τα αντιλαϊκά νομοσχέδια και οι κούφιες υποσχέσεις της κυβέρνησης για «ισχυρή ανάκαμψη» με τα χρήματα από τα ευρωπαϊκά ταμεία, αλλά ο συσχετισμός στην κοινωνία έχει αρχίσει να αλλάζει. Μπαίνουμε σε μια φάση σημαντικών κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων, για τις οποίες το συνειδητό, σκεπτόμενο και αγωνιστικό κομμάτι του λαού πρέπει να είναι προετοιμασμένο.
3. Όσον αφορά τον αντεργατικό-αντιαπεργιακό-αντισυνδικαλιστικό νόμο του Χατζηδάκη, είναι προφανές ότι η εργατική τάξη δεν μπόρεσε να προτάξει την αντίσταση που θα αντιστοιχούσε στο μέγεθος της επίθεσης. Η τάξη μας, πολιτικά και συνδικαλιστικά ακέφαλη, εγκαταλελειμμένη επί πολλά χρόνια σε κατάσταση ατομικοποίησης από εκείνους που μιλούν στο όνομά της, μπόρεσε να αντιτάξει μόνο δύο μεγάλες συγκεντρώσεις, στο κέντρο της Αθήνας και των άλλων πόλεων.
Ωστόσο, οι θατσερικοί κανίβαλοι δεν πανηγύρισαν και ιδιαίτερα την επιτυχία τους. Είναι φανερό ότι το νομοσχέδιο δεν συνάντησε καμιά κοινωνική αποδοχή. Ακόμα και στελέχη της ΝΔ απόφυγαν να το υποστηρίξουν δημόσια. Η μικροαστική τάξη δεν έχει να κερδίσει τίποτε από τις διατάξεις αυτού του νομοσχεδίου, που ήταν κατ’ εντολήν του ΣΕΒ και συγκεκριμένων μερίδων της μεγάλης εργοδοσίας, κυρίως των πιο παρασιτικών. Οι διατάξεις για το ωράριο θα οξύνουν τις σχέσεις μέσα στις επιχειρήσεις, ενώ η ενθάρρυνση της εποχικότητας είναι μια αυτοκτονική επιλογή για την ελληνική οικονομία.
Στα ζητήματα των απεργιών και των συνδικάτων, όπου θα πέσει το κύριο βάρος της επίθεσης, αλλά και γενικά σε ό,τι αφορά την εφαρμογή του νόμου στην πράξη, υπάρχει ακόμα χρόνος για να επικρατήσει το πνεύμα της ανυπακοής.Από τον Σεπτέμβριο, θα είναι επιτακτικό να προωθήσουμε, σε όσους χώρους υπάρχει η δυνατότητα, απεργιακές κινητοποιήσεις που θα καταργούν τον νόμο στην πράξη, π.χ. δεν θα ορίζουν προσωπικό ασφαλείας, θα έχουν αποφασιστεί χωρίς ηλεκτρονική ψηφοφορία, θα περιφρουρούνται κανονικά κ.λπ. Ας βγάλουμε μαθήματα από την ανυπακοή όσον αφορά τον νόμο για τις διαδηλώσεις.
Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, η δουλειά μέσα στους χώρους εργασίας για την αναστήλωση του ηθικού της εργατικής τάξης, για να ξανανοίξει το ζήτημα της οργάνωσης της τάξης μας, για να υπερασπιστούμε και να δυναμώσουμε τα συνδικάτα, θα είναι το κύριο καθήκον την επόμενη περίοδο.
4. Πέρα όμως από το εργασιακό, η κυβέρνηση μας έχει ρίξει το γάντι την τελευταία περίοδο σε ένα σωρό μέτωπα. Στο ασφαλιστικό, αναγκάστηκαν να κάνουν προσωρινά πίσω στο σχέδιο Πινοτσέτ που προωθούν, κυρίως λόγω του ασύλληπτου κόστους μετάβασης στη νέα, κεφαλαιοποιημένη επικουρική ασφάλιση. Είναι σίγουρο όμως ότι θα επανέλθουν πολύ σύντομα. Ο στόχος είναι η λογική της κεφαλαιοποίησης να περάσει και στην κύρια σύνταξη, τα λεφτά των ασφαλισμένων να γίνουν κεφάλαιο κίνησης της αστικής τάξης και ποντάρισμα στο χρηματιστηριακό καζίνο.
Παράλληλα, δραματικές μπορεί να είναι οι εξελίξεις στο θέμα της στέγης. Η μεγάλη αύξηση των αντικειμενικών αξιώνφέρνει αύξηση ΕΝΦΙΑ, άλλων φόρων και κρατήσεων, τεκμηρίων κ.λπ. Τα ενοίκια, επίσης, έχουν πάρει την ανηφόρα ακόμα και σε λαϊκές συνοικίες της Αθήνα, λόγω της μεγάλης κερδοσκοπίας που γίνεται πάνω στα ακίνητα κυρίως από ξένα funds. Όλα αυτά, μαζί με την έναρξη των μαζικών πλειστηριασμών από Σεπτέμβριο, απειλούν να δημιουργήσουν –για πρώτη φορά στην Ελλάδα– οξύ πρόβλημα στέγης για τα λαϊκά στρώματα.
Η πιο σημαντική επίθεση όμως είναι αυτή που γίνεται στην παιδεία. Μετά τα μέτρα για την ανώτατη παιδεία, η κυβέρνηση χτυπάει τώρα στον «σκληρό πυρήνα» της ενιαίας δημόσιας εκπαίδευσης, που είναι μια κατάκτηση του ελληνικού λαού και μια εγγύηση κοινωνικής συνοχής. Με τα μέτρα για τα «αυτόνομα» σχολεία, για τα πρότυπα-πειραματικά και για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, προωθούν: διαχωρισμό των σχολείων σε καλά και κακά, σχολεία με σπόνσορες, διαφοροποίηση της διδακτέας ύλης από σχολείο σε σχολείο, και φυσικά διάσπαση των εκπαιδευτικών, ώστε να πέσουν πάνω τους οι ευθύνες για την απαξίωση του δημόσιου σχολείου.
Σε όλα αυτά πρέπει να προσθέσουμε ακόμα το κύμα ακρίβειας μετά το τέλος του λοκντάουν, που απειλεί να παγιώσει ένα ταξικό καταναλωτικό μοντέλο, που δεν υπήρχε μέχρι σήμερα στην Ελλάδα.
Όσον αφορά τα χρήματα από το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας της ΕΕ: δεν υποτιμούμε τη δυνατότητα της κυβέρνησης να δημιουργήσει αυταπάτες και να χτίσει κάποιες συμμαχίες με βάση τις αυξημένες χρηματοδοτικές δυνατότητες που θα έχει την επόμενη περίοδο. Ωστόσο, αυτή η τάση σε μεγάλο βαθμό θα εξουδετερωθεί από το κόψιμο των διευκολύνσεων που δόθηκαν μέσα στην επιδημία και από την επιστροφή σε σφικτή δημοσιονομική πολιτική το 2022.
5. Το σημαντικό για εμάς τους εργαζόμενους είναι να μπορέσουμε να αφήσουμε πίσω μας τον φόβο, την υποταγή, τον συστηματικά καλλιεργούμενο διχασμό. Και να ξαναδούμε το άμεσο μέλλον μέσα από την ελπίδα. Και η ελπίδα είναι στη συλλογικότητα, την ενότητα, την αντίσταση. Οι νεοφιλελεύθεροι δήμιοι, που προσπαθούν να πλήξουν τον ελληνικό λαό στον πυρήνα των δικαιωμάτων του, των ελευθεριών του, της αξιοπρέπειάς του, θα ηττηθούν. Μπορεί να πάρει κάποιο χρόνο, θα πάρει σίγουρα κόπο, πόνο και θυσίες, αλλά η Ελλάδα της αντίστασης, της αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της ισότητας, της κοινωνικής αλληλεγγύης, της πραγματικής δημοκρατίας θα βγει νικήτρια!
15.07.2021
Η Συντακτική Επιτροπή
