Ο ελληνικός λαός, και ειδικά η εργατική τάξη, έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς από παλιά με αυτό το αδίστακτο αστικό επιτελείο
Ένα κομμάτι της εργατικής τάξης που δέχθηκε τη λυσσασμένη επίθεση
των Μητσοτάκηδων αλλά τους νίκησε μετά από ηρωικό αγώνα, ήταν
οι οδηγοί των αστικών λεωφορείων (της τότε ΕΑΣ) το 1992
Ένας από τους βασικότερους παράγοντες για τη διεξαγωγή νικηφόρων ταξικών αγώνων είναι να γνωρίζουμε καλά τις ιστορικές παραδόσεις της τάξης μας. Άλλο τόσο σημαντικό, όμως, είναι να γνωρίζουμε και τις ιστορικές παραδόσεις του αντιπάλου μας. Ειδικά στη σημερινή πολιτική συγκυρία, που επικεφαλής της σκληρής και πρωτόγνωρης (όσον αφορά τη δικαιολογία της υγειονομικής κρίσης) επίθεσης κατά του ελληνικού λαού είναι η οικογένεια Μητσοτάκη, παλιοί «γνώριμοι» και ορκισμένοι εχθροί κάθε αγωνιστικού στοιχείου που υπάρχει μέσα στον λαό μας.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έμεινε στην ιστορία κατ’ αρχάς για την αποστασία του 1965. Αυτή συνέβη σε μια περίοδο μαχητικών εργατικών αγώνων, που το επίπεδο της οργανωτικής και αγωνιστικής συγκρότησης του εργαζόμενου λαού ήταν υψηλό, που καθημερινά το κέντρο της Αθήνας, αλλά και άλλων πόλεων, πλημμύριζε από μαχόμενους εργάτες και φοιτητές. Μια περίοδος που θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στην ιστορία του εργατικού μας κινήματος χάρη σε γεγονότα όπως το ξήλωμα πεζοδρομίων από τους οικοδόμους, προκειμένου να αντεπιτεθούν στην αστυνομία και τους παρακρατικούς. Όταν ξέσπασε μια πολιτική κρίση στο αστικό πολιτικό εποικοδόμημα, ο Μητσοτάκης πρωταγωνίστησε στην αποστασία από την Ένωση Κέντρου, ανοίγοντας ουσιαστικά τον δρόμο για την επιβολή της Χούντας. Χιλιάδες αγωνιστές φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν και βασανίστηκαν. Τα συνδικάτα έγιναν παράνομα, ο ελληνικός λαός υπέφερε για εφτά χρόνια, αλλά έδωσε και σημαντικούς αγώνες, που συνέβαλαν στην πτώση της Χούντας.
Τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη τον συναντάμε πάλι την περίοδο 1990-1993 ως πρωθυπουργό της χώρας.Εφαρμόζει μια σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική, που θα ζήλευε και η Θάτσερ. Μέσα σε αυτό το διάστημα πέτυχε, μαζί και με τις κυβερνήσεις Σημίτη που ακολούθησαν, τη σχεδόν ολοκληρωτική αποβιομηχάνιση της χώρας. Εργοστάσια με χιλιάδες εργάτες έκλεισαν εν μιά νυκτί, πετώντας στον δρόμο τους εργαζόμενους.Ολόκληροι κλάδοι, υφαντουργία, μεταλλουργία κ.ά., που άκμαζαν, καταστράφηκαν, αφήνοντας πίσω ερειπωμένα κτίρια και απελπισμένους ανθρώπους. Πόλεις που η ζωή τους και η οικονομία τους κινούνταν γύρω από τη βιομηχανική παραγωγή, όπως Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Βόλος, Λαύριο, Νάουσα κ.ά. βυθίστηκαν στη φτώχεια και την ανεργία. Η εργατική τάξη, όμως, δεν παραδόθηκε αμαχητί. Ηρωικοί ήταν οι αγώνες των απολυμένων εργατών, των απολυμένων από τις αστικές συγκοινωνίες, όπως και των φοιτητών, μαθητών και εκπαιδευτικών ενάντια στον νόμο Κοντογιαννόπουλου. Η αστυνομία μαζί με το παρακράτος χτυπούσαν απροκάλυπτα, με αποκορύφωμα τη δολοφονία του καθηγητή Τεμπονέρα στην Πάτρα. Επίσης, εκείνη η κυβέρνηση ήταν η πρώτη που άνοιξε τα σύνορα για να έρθουν φτηνά εργατικά χέρια στη χώρα, με αποτέλεσμα την καταστροφή εργατικών επαγγελμάτων που κρατούσαν ακόμα σημαντικά κεκτημένα δικαιώματα, όπως οι οικοδόμοι.
30 χρόνια μετά, ο υιός, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, φιλοδοξεί να συνεχίσει την οικογενειακή «παράδοση». Με πρόσχημα την αντιμετώπιση της πανδημίας, εφαρμόζει σκληρά λοκντάουν, ενώ ταυτόχρονα περνάει νομοσχέδια, εργασιακό, ασφαλιστικό, εκπαιδευτικό, που επιδεινώνουν τελείως την εργασιακή και κοινωνική κατάσταση της χώρας. Η καταστολή και η αστυνομική τρομοκρατία είναι σε καθημερινή εφαρμογή, ενώ η διαφθορά δείχνει ξεκάθαρα τη σήψη όλων αυτών που στηρίζουν αυτή την πολιτική.
Η συγκεκριμένη οικογένεια είναι ένα εν αναμονή επιτελείο «ειδικών αποστολών», εκ μέρους των πιο τυχοδιωκτικών και παρασιτικών κομματιών της αστικής τάξης. Τους επιστρατεύουν γιατί η αναλγησία και το μίσος που έχουν για τον ελληνικό λαό τους κάνει αδίστακτους. Εκφράζουν και έναν κόσμο που διατηρεί το εμφυλιοπολεμικό μίσος κατά του αγωνιζόμενου ελληνικού λαού, γι’ αυτό και η τακτική του διχασμού είναι η αγαπημένη τους (π.χ. τώρα εμβολιασμένοι-ανεμβολίαστοι).
Ο λαός μας όμως έχει πάρει τα διδάγματά του. Μπορεί να μας λείπει η οργανωτική συγκρότηση των προηγούμενων γενεών, άλλα έχουμε τις αγωνιστικές και ιστορικές παραδόσεις. Είναι καιρός να τις ανασύρουμε, να κατέβουμε μαζικά στους δρόμους, φωνάζοντας ξανά το παλιό αλλά επίκαιρο σύνθημα, «Μητσοτάκη κάθαρμα!». Η ζωή και επιβίωσή μας είναι ιερή για να την αφήσουμε στα χέρια μιας χούφτας από αδίστακτους τυχοδιώκτες.
Μαρία Καράβολα
