Πολλοί υποστηρίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να κυβερνήσει τώρα, για να μην «καεί» παραλαμβάνοντας εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις, όπως η πανδημία και οι οικονομικές συνέπειες αυτής. Αυτό έχει μια δόση αλήθειας, αλλά η ιστορία δείχνει ότι οι πολιτικές δυνάμεις που κάθονται στη γωνία περιμένοντας «πιο ευνοϊκές συνθήκες» δεν συμβάλλουν καθόλου στο να ωριμάσουν αυτές οι συνθήκες.
Διαχρονικό χαρακτηριστικό αυτής της «αριστεράς», της αριστεράς του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, είναι ότι βασίζεται πολύ περισσότερο στην αποδοχή της από την αστική τάξη απ’ ό,τι στη δύναμη της εργατικής τάξης, του εργαζόμενου λαού.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο Τσίπρας έδωσε πολλαπλές διαβεβαιώσεις στην άρχουσα τάξη. Αποστασιοποιήθηκε τελείως από τον πρώην κυβερνητικό του σύμμαχο, τους Ανεξάρτητους Έλληνες, δηλώνοντας ότι προτιμούσε να συγκυβερνήσει με το μνημονιακό ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ. Έπλεξε το εγκώμιο του νέου υπουργού Πολιτικής Προστασίας, του Στυλιανίδη, ενός προσώπου που είναι γνωστό για την εξάρτησή του από τους Γερμανούς και τη λυσσαλέα υποστήριξη που έδωσε στο Σχέδιο Ανάν. Στην ίδια συνέντευξη, ο Τσίπρας έσπευσε –εντελώς απολογητικά– να διαβεβαιώσει ότι ο Πολάκης θα εμβολιαστεί. Στο πιο κρίσιμο ζήτημα των ημερών μας, την καταπάτηση των δημοκρατικών ελευθεριών με υγειονομικό πρόσχημα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ουσιαστικά ταυτιστεί με την κυβέρνηση.
Πάνω σε ένα ακόμα μεγάλο πρόβλημα του ελληνικού λαού, την ακρίβεια, ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσίασε πρόσφατα κάποιες προτάσεις τόσο χλιαρές που θα μπορούσε να τις αποδεχθεί ακόμα και ο Μητσοτάκης (π.χ. μείωση ειδικών φόρων κατανάλωσης). Κουβέντα δεν βγάζει για πραγματικά ριζικά μέτρα, όπως η διατίμηση, γιατί τέτοια μέτρα θα περιόριζαν την ασυδοσία της αστικής τάξης, στην οποία είναι υποταγμένος.
Το συμπέρασμα είναι ένα: στον αγώνα για να απαλλαγούμε από την πιο αντιδραστική κυβέρνηση του τελευταίου μισού αιώνα, εμείς οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί, θα πρέπει να στηριχθούμε αποκλειστικά στις δικές μας δυνάμεις.
Πάρις Δάγλας
