Η κυβέρνηση, οι φτωχοί και το αυτοκίνητο

Απαγορευτική πλέον η χρήση ΙΧ από τους φτωχούς
εργαζόμενους, με τις σημερινές τιμές στα καύσιμα

 Είναι γνωστή η δήλωση του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών, Θ. Σκυλακάκη, ότι η αύξηση της τιμής της βενζίνης δεν επιβαρύνει τους φτωχούς, γιατί «οι φτωχοί δεν έχουν αυτοκίνητο». Μια δήλωση χαρακτηριστική του θράσους αυτής της κυβέρνησης και του ρατσισμού της απέναντι στους φτωχούς.

Τέτοιες δηλώσεις μη νομίζουμε ότι δεν «πιάνουν» σε κάποια ακροατήρια. Υπάρχει ένα καθυστερημένο και αντιδραστικό κομμάτι της κοινωνίας που, ακούγοντας μια τέτοια δήλωση, σκέφτεται: «ευτυχώς εγώ δεν ανήκω στους φτωχούς», ή «με παίρνει ακόμα να βάζω βενζίνη, οπότε δεν έχω λόγο να διαμαρτύρομαι», ή «αν οι φτωχοί θέλουν να έχουν και αυτοκίνητο, είναι άξιοι της μοίρας τους».

Οι άνθρωποι που σκέφτονται έτσι είναι μια –διόλου ευκαταφρόνητη– κρίσιμη μάζα για κόμματα όπως η Νέα Δημοκρατία. Οι νεοφιλελεύθεροι έχουν ταλέντο να συσπειρώνουν το πιο αντιδραστικό κομμάτι της κοινωνίας λέγοντάς του πράγματα που θέλει ν’ ακούει.

Στην πραγματικότητα, βέβαια, εκατοντάδες χιλιάδες φτωχοί στη χώρα μας έχουν αυτοκίνητο. Κατά κανόνα το έχουν ανάγκη για τη δουλειά τους. Ή και αυτό να μη συμβαίνει, είναι σε θέση να συντηρήσουν ένα μικρό αυτοκίνητο, συχνά με κάποια βοήθεια από γονείς – η οικογενειακή αλληλεγγύη δεν έχει εκλείψει ακόμη από την ελληνική κοινωνία. 

Το πιο βασικό όμως είναι το εξής: τέτοιες δηλώσεις αποκαλύπτουν τα πραγματικά σχέδια αυτής της νεοφιλελεύθερης συμμορίας. Πολύ απλά, τους ενοχλεί καθετί που εξασφαλίζει στον μέσο Έλληνα εργαζόμενο ένα στοιχειώδες αίσθημα ασφάλειας και αξιοπρέπειας: αυτοκίνητο, ιδιόκτητο σπίτι, σπίτι ή χωραφάκι στο χωριό, διασκέδαση-ψυχαγωγία, γονείς με καλές συντάξεις, δωρεάν υγεία και παιδεία κ.ο.κ. Θέλουν όλα αυτά να τα σαρώσουν, ή τουλάχιστον να τα κάνουν πολύ πιο ακριβά, πρώτον, για να κάνουν τον μέσο εργαζόμενο πιο υποτακτικό, πιο φοβισμένο· και δεύτερον, για να ανοίξει «χώρος» για συγκεντροποίηση και ακόμα περισσότερα κέρδη για τα αρπακτικά του μεγάλου κεφαλαίου. Ας σκεφτούμε μόνο πόσα κόστη έχουν προστεθεί στο αυτοκίνητο τα τελευταία χρόνια, ή τι γίνεται με τις επιδοτήσεις για ηλεκτρικά αυτοκίνητα, και θα καταλάβουμε τι παίζεται.

Εννοείται ότι οι δημόσιες συγκοινωνίες θα πρέπει να είναι η προτεραιότητά μας. Όμως και η αυτοκίνηση είναι μια κατάκτηση της ελληνικής εργατικής τάξης. Πρέπει να την υπερασπιστούμε απαιτώντας μείωση και της τιμής της βενζίνης αλλά και του συνολικότερου κόστους ενός φθηνού αυτοκινήτου.

 

Πάρις Δάγλας