Η κυβέρνηση πάει για απόλυση στο τέλος Μαρτίου τους 7.000 υγειονομικούς που έχει θέσει σε αναστολή. Είναι ένα δολοφονικό χτύπημα στη δημόσια υγεία αλλά και στο δικαίωμα της εργασίας και της επιβίωσης. Να μην το επιτρέψουμε!
1. Πριν προλάβουμε να συνέλθουμε από την επιδημία και τα επακόλουθα αυτής, ενώ η ακρίβεια λιανίζει τα πενιχρά εισοδήματά μας, ενώ η κυβέρνηση επιμένει σε μια διχαστική «υγειονομική» πολιτική τιμωρίας των ανεμβολίαστων και εγκατάλειψης του συστήματος υγείας, είμαστε αντιμέτωποι και με έναν πόλεμο μέσα στην Ευρώπη. Κατά τρόπο εγκληματικό, η κυβέρνηση Μητσοτάκη εμπλέκει τη χώρα μας στον πόλεμο της Ουκρανίας, καθώς έχει ήδη στείλει όπλα στο μέτωπο και συναινεί να χρησιμοποιηθούν οι βάσεις που υπάρχουν στη χώρα μας για εμπλοκή ΝΑΤΟικών δυνάμεων. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός έφτασε στο σημείο να πει ότι η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ πρέπει να απαντήσουν με «αντίδραση αντίστοιχη της ρωσικής προκλητικότητας», δηλαδή, επί της ουσίας κάλεσε σε έναν γενικευμένο πόλεμο! Περαιτέρω, το αδίστακτο αυτό επιτελείο επιδιώκει, όπως ακριβώς έκανε με τον κορωνοϊό, να στήσει ένα νέο σκηνικό πόλωσης, τρομοκρατίας, λογοκρισίας και διχασμού μέσα στη χώρα, αυτή τη φορά γύρω από το θέμα του πολέμου στην Ουκρανία. Με απλά λόγια, την κορωνο-τρομοκρατία διαδέχεται τώρα η πολεμοκαπηλία. Και φυσικά, η κυβέρνηση επιδιώκει να φορτώσει στον πόλεμο όλες τις συνέπειες της αντιλαϊκής της πολιτικής, πρώτα και κύρια την ακρίβεια.
Στον πολύ κόσμο είναι λογικό να κυριαρχεί ο φόβος και η αγωνία για τις εξελίξεις. Ωστόσο, τούτες τις κρίσιμες στιγμές έχει σημασία ο εργαζόμενος λαός μας και ιδίως το πιο συνειδητό και αγωνιστικό κομμάτι του να σταθεί όρθιο, να κατανοήσει τη δυναμική των γεγονότων και να ανοίξει δρόμους αντίστασης και ανατροπής της σημερινής κατάστασης.
Πρέπει κατ’ αρχάς να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που γίνεται λίγες εκατοντάδες μίλια από το βορειοανατολικό άκρο της χώρας μας δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Ακόμα και Δυτικά μέσα παραδέχονται ότι ο πόλεμος δεν ξεκίνησε τώρα, ότι ήταν ένας πόλεμος «χαμηλής έντασης» από το 2014, με τουλάχιστον 15.000 νεκρούς μέχρι την είσοδο των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία – οι περισσότεροι εκ των οποίων Ρώσοι του Ντονμπάς, κυρίως από τη δράση ουκρανικών φασιστικών παραστρατιωτικών δυνάμεων. Και ευρύτερα, όμως, ο πόλεμος αυτός εδράζεται στον παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό και τη διεκδίκηση του «μαλακού υπογάστριου» της Ρωσίας από τις ευρω-ΝΑΤΟικές δυνάμεις. Εδώ και έναν χρόνο υπήρχε όξυνση των συγκρούσεων στο Ντονμπάς, έντονη κινητικότητα όσον αφορά την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και προσπάθεια της Ρωσίας να αποτρέψει αυτή την εξέλιξη με συγκέντρωση δυνάμεων κοντά στα σύνορα της Ουκρανίας. Πολλές δεκαετίες πριν ο Τρότσκυ είχε προβλέψει ότι τυχόν καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ δεν θα έφερνε στην περιοχή αυτή κάποια σταθερότητα αστικοδημοκρατικού τύπου, αλλά ένα μόνιμο καπιταλιστικό χάος. Αυτό ακριβώς βιώνουν από το 1989-91 οι τέως δημοκρατίες της ΕΣΣΔ αλλά και οι περισσότερες από τις χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ.
Το δεύτερο που πρέπει να συνειδητοποιήσει το πρωτοπόρο κομμάτι της εργατικής τάξης και του λαού μας είναι ότι: όλα τα δραματικά γεγονότα των τελευταίων χρόνων, από τη μεγάλη κρίση του 2008-2012 μέχρι την αυταρχική (και αναποτελεσματική) διαχείριση της επιδημίας, και από την απειλή μιας νέας μεγάλης οικονομικής κρίσης μέχρι την απειλή ενός γενικευμένου πολέμου, είναι προϊόντα της νομοτελειακής παρακμής του παγκόσμιου καπιταλισμού. Ο πλανήτης ολόκληρος ξεσκίζεται από τρομακτικές αντιθέσεις, που θα ήταν αφελές να πιστεύουμε ότι θα υποχωρήσουν από μόνες τους ή θα επιλυθούν ειρηνικά-μεταρρυθμιστικά. Από τη μια η ανθρωπότητα έχει πλέον τις παραγωγικές και τεχνικές δυνατότητες να ζήσει σε ριζικά καλύτερες συνθήκες, ενώ η σμίκρυνση των αποστάσεων λόγω της προόδου στις συγκοινωνίες και τις τηλεπικοινωνίες έχει φέρει πολύ πιο κοντά τους λαούς, που θέλουν να ζήσουν σε έναν πιο ειρηνικό κόσμο. Από την άλλη, τα εγγενή χαρακτηριστικά του καπιταλισμού (αναρχία, ανταγωνισμός, υποταγή στο κέρδος) αναγεννούν διαρκώς και οξύνουν τις εθνικές και ταξικές συγκρούσεις, ενώ δεν επιτρέπουν στην εργαζόμενη ανθρωπότητα να απολαύσει ισότιμα και δίκαια τους καρπούς των κόπων της. Η ίδια η ιστορική εξέλιξη κραυγάζει για έναν άλλο κόσμο, ισότητας, δικαιοσύνης, ελευθερίας – αλλά ο καπιταλισμός ανθίσταται λυσσαλέα. Είμαστε σίγουροι ότι θα ηττηθεί, όσος κόπος και πόνος κι αν χρειαστούν για αυτό. Αλλά για να γίνει αυτό, οι λαοί χρειάζονται νέες ηγεσίες. Είναι ακριβώς μέσα από αυτά τα μεγάλα, δραματικά γεγονότα που θα σφυρηλατηθούν οι νέες πρωτοπόρες δυνάμεις. Και διεθνώς και στη χώρα μας.
2. Μια ξεκάθαρη θέση στο θέμα του πολέμου στην Ουκρανία είναι απαραίτητη για να προσανατολιστεί σωστά τουλάχιστον το πιο πρωτοπόρο κομμάτι του εργαζόμενου λαού μας.
Ο πόλεμος αυτός είναι ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος, για το ξαναμοίρασμα ζωνών επιρροής και αγορών στην ευαίσθητη περιοχή της Ανατολικής Ευρώπης-Εύξεινου Πόντου και παραπέρα. Η Ρωσία είναι κι αυτή μια ιμπεριαλιστική χώρα, ασχέτως του ότι είναι πολύ πιο αδύναμη οικονομικά σε σχέση με ΗΠΑ, Ε.Ε. και Κίνα και ασχέτως του ότι από το 1991, που διαλύθηκε η ΕΣΣΔ, οι Δυτικοί ιμπεριαλιστές προσπαθούν να την περικυκλώσουν και να την απομονώσουν. Η καταπίεση των Ρώσων της Ουκρανίας δεν δικαιολογεί μια στρατιωτική επέμβαση που θα επιδεινώσει δραματικά τις σχέσεις μεταξύ των λαών της πρώην ΕΣΣΔ. Ο ρωσικός λαός δεν θέλει τον πόλεμο, και το εκδηλώνει έντονα, παρά την καταστολή από το καθεστώς Πούτιν.
Όμως εμείς δεν παίρνουμε θέση για αυτόν τον πόλεμο ως ανεξάρτητοι σχολιαστές. Είμαστε πρωτοπόροι εργαζόμενοι και κομμουνιστές-επαναστάτες μιας χώρας μέλους της Ε.Ε. που συμμετέχει με πολλούς τρόπους στον πόλεμο. Ακολουθώντας τις λενινιστικές μας αντιλήψεις, στρέφουμε το κύριο βάρος μας ενάντια στο «δικό μας» ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, ενάντια στο ΝΑΤΟ, την Ε.Ε. και φυσικά την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αν κάποια πλευρά βγει αποδυναμωμένη από αυτόν τον πόλεμο, προτιμούμε να είναι η πλευρά της Ε.Ε., που με την κατάργηση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας στα κράτη μέλη της, με τις νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές της και τα μνημόνια, και εσχάτως με την «υγειονομική» δικτατορία, αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για τα δικαιώματα, τις κατακτήσεις και τα ιστορικά συμφέροντα των Ευρωπαίων εργαζομένων. Αποτελεί ένα τεράστιο εμπόδιο για την αλλαγή των ταξικών συσχετισμών στην ήπειρό μας και τη δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών για την ταξική πάλη. Πόσω μάλλον όταν έχουμε πλέον θέμα επανεξοπλισμού της Γερμανίας και όταν είναι δεδομένο ότι ο πόλεμος θα αξιοποιηθεί για νέα χτυπήματα στα συλλογικά και ατομικά δικαιώματα των Ευρωπαίων πολιτών. Ο πόλεμος στον οποίο εμείς θα πρέπει να στρατευθούμε είναι ο πόλεμος ενάντια σε μια Ευρώπη-στρατόπεδο πειθαρχημένης διαβίωσης, που προετοιμάστηκε ήδη από τη διαχείριση της επιδημίας.
3. Παράλληλα με τα παραπάνω, πρέπει να παλέψουμε ενάντια στη συνέχιση της κατασταλτικής διαχείρισης της επιδημίας, ενάντια στην εξοντωτική ακρίβεια που την ωθεί η ίδια η πολιτική του Μητσοτάκη και ενάντια στα υπόλοιπα μαύρα σχέδια αυτής της κυβέρνησης – στη δημόσια υγεία, την παιδεία, την κοινωνική ασφάλιση, την ενέργεια.
Όσον αφορά το πρώτο: ενώ στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες αποσύρονται τα περιοριστικά μέτρα που είχαν επιβληθεί και καταργείται ακόμη και το εμβολιαστικό πάσο, στη χώρα μας Μητσοτάκης-Πλεύρης επιμένουν στη στοχοποίηση των ανεμβολίαστων και πάνε για απόλυση τους 7.000 υγειονομικούς σε αναστολή.Πρόκειται για ένα δολοφονικό χτύπημα κατά της δημόσιας υγείας αλλά και κατά του δικαιώματος στην εργασία και την επιβίωση! Τυχόν απόλυση των υγειονομικών στις 31 Μαρτίου θα έχει στόχο να ανοίξει γενικότερο θέμα απολύσεων στον δημόσιο τομέα, να ανοίξει τον δρόμο για είσοδο ιδιωτών στα νοσοκομείακαι να τρομοκρατήσει όλο τον λαό, ότι όποιος «δεν συμμορφώνεται με τας υποδείξεις» δεν θα έχει ούτε να φάει. Γι’ αυτό είναι άμεσο καθήκον για όλο το εργατικό κίνημα να υπερασπιστεί αποφασιστικά τους υγειονομικούς σε αναστολή!
Όσον αφορά την ακρίβεια: Η ακρίβεια δεν θα υποχωρήσει καθόλου γρήγορα. Και δεν είναι μόνο οι συνέπειες της επιδημίας και ο πόλεμος. Η ακρίβεια εκτινάσσεται λόγω συγκεκριμένων πολιτικών της κυβέρνησης («απολιγνιτοποίηση», «απελευθέρωση» της αγοράς ενέργειας, μη μείωση των ειδικών φόρων κατανάλωσης, ενθάρρυνση της κερδοσκοπίας των καπιταλιστών κ.λπ.). Πέρα από την απαίτηση να επανέλθει ο ενεργειακός τομέας στον δημόσιο έλεγχο, κορυφαίο σύνθημα της πάλης μας πρέπει να είναι το παλιό και δοκιμασμένο σύνθημα της διατίμησης σε όλα τα βασικά αγαθά και υπηρεσίες.
Όλα αυτά και πολλά άλλα μέτωπα πρέπει να ενοποιηθούν σε μια κεντρική πολιτική κατεύθυνση: να απαλλαγούμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα από την κυβέρνηση του αυταρχισμού, του κοινωνικού κανιβαλισμού, της φτώχειας, της ακρίβειας, της πολεμικής εμπλοκής! Αυτό όμως δεν θα το πετύχουμε χωρίς συγκεκριμένη, ενωτική, αποφασιστική πάλη σε αυτά τα μέτωπα. Εμπρός, λοιπόν, ας αφήσουμε πίσω τον φόβο και την αδράνεια. Και ας έχουμε κατά νου ότι οι μεγάλες ευκαιρίες για να αλλάξουν πορεία οι λαοί εμφανίζονται μέσα στα μεγάλα γεγονότα και τις μεγάλες δοκιμασίες.
10.03.2022
Η Συντακτική Επιτροπή
