Η ιστορία των ιδιωτικοποιήσεων στη χώρα μας ξεκινάει ουσιαστικά από την κυβέρνηση του πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (1990-1993). Τότε τις βάφτισαν «αποκρατικοποιήσεις», γιατί ήξεραν ότι η συνείδηση της ελληνικής εργατικής τάξης δεν σήκωνε το άκουσμα της λέξης «ιδιώτης». Πολλές από τις επιχειρήσεις και τις δημόσιες υπηρεσίες που άρχισαν να ιδιωτικοποιούνται τη δεκαετία του ’90 ανήκαν και παλαιότερα σε ιδιώτες, αλλά κατέληξαν στο κράτος: πρώτον, γιατί οι ιδιώτες τις είχαν βουλιάξει, και δεύτερον, γιατί όταν το κεφάλαιο ενδιαφέρεται να κάνει πραγματική ανάπτυξη θέλει ορισμένα πράγματα να είναι κρατικά (π.χ. ηλεκτρισμός) ώστε να μη γίνεται αθέμιτος ανταγωνισμός μεταξύ καπιταλιστών. 
Τις συνέπειες της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ και του
ενεργειακού κλάδου τις βιώνει τώρα ο ελληνικός
λαός με τον πιο σκληρό τρόπο
Η κλασική συνταγή προώθησης των ιδιωτικοποιήσεων ήταν (και παραμένει) η συστηματική δυσφήμηση και απαξίωση καθετί του δημόσιου. Μέχρι που ο κόσμος έφτανε στο σημείο να αγανακτεί από την κακή ποιότητα υπηρεσιών, και σε συνδυασμό και με την υποχώρηση του εργατικού κινήματος, άρχισε να απενοχοποιεί την έννοια της ιδιωτικοποίησης.
Μεσολαβούντος και του Μνημονίου το 2010, έχουμε φτάσει σε μια κατάσταση όπου σχεδόν τίποτα πια δεν ανήκει στο δημόσιο. Έχουν ιδιωτικοποιηθεί: όλος ο κλάδος της ενέργειας, οι τηλεπικοινωνίες, οι αεροπορικές και σιδηροδρομικές συγκοινωνίες, τα λιμάνια, οι εθνικές οδοί, όλο το τραπεζικό σύστημα, κάθε είδους εκτάσεις και ακίνητα του δημοσίου, αθλητικές και πολιτιστικές υποδομές, ενώ τώρα εξελίσσεται η μαζική είσοδος ιδιωτών σε υγεία και ασφάλιση. Ακόμα και το νερό κινδυνεύει. Και ό,τι δεν είναι τυπικά ιδιωτικό, είναι υπό ιδιωτική διαχείριση. Αυτό ισχύει και για μια σειρά υπηρεσίες ή εργασίες των υπουργείων και των δήμων, που ανατίθενται σε ιδιώτες.
Το αποτέλεσμα; Εκτόξευση του κόστους διαβίωσης για τα νοικοκυριά, μείωση των εσόδων του κράτους, μείωση της διεκδικητικής δύναμης των εργαζομένων, και μια ποιότητα υπηρεσιών που αλλού έχει βελτιωθεί ελάχιστα, αλλά με μεγάλο κόστος, και αλλού έχει χειροτερέψει. Όσον αφορά την περιβόητη «διαφθορά» του κράτους, οι ιδιώτες αποδείχθηκαν χειρότεροι. Η πιο βαριά συνέπεια των ιδιωτικοποιήσεων όμως αφορά την ίδια τη δημοκρατία: Τι νόημα έχει να ψηφίζουμε κάθε τέσσερα χρόνια μια κυβέρνηση εφόσον αυτή δεν έχει τίποτα να διαχειριστεί, δεν έχει κανένα εργαλείο να ασκήσει οποιαδήποτε πολιτική;
Πρέπει επειγόντως να αρχίσει μια συστηματική δουλειά μέσα στους εργαζόμενους για να αποκατασταθεί η έννοια της δημόσιας ιδιοκτησίας και διαχείρισης, να αναδειχθούν τα εγκλήματα των ιδιωτών και να προωθηθεί η στρατηγική της επανακρατικοποίησης. Είναι ζήτημα επιβίωσης της χώρας, της δημοκρατίας, της εργατικής τάξης και του λαού μας!
Πάρις Δάγλας
