 |
| Η βαρβαρότητα του πολέμου επιστρέφει μέσα στην Ευρώπη. Την ίδια στιγμή, ο πόλεμος της Ουκρανίας τελειώνει τη «φιλελεύθερη παγκόσμια τάξη» και το πρόγραμμα της «παγκοσμιοποίησης», ξεγυμνώνοντας τις τρομακτικές αντιθέσεις του παρηκμασμένου καπιταλιστικού συστήματος |
Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι γεγονός, ξεκινώντας έναν πόλεμο μέσα στην Ευρώπη. Η διαρκής φτώχεια και η εκμετάλλευση του ουκρανικού λαού από ντόπιους και ξένους ολιγάρχες έστρεψε τον λαό να βλέπει σαν σανίδα σωτηρίας την είσοδο στην Ενωμένη Ευρώπη και το ΝΑΤΟ. Ο σημερινός πόλεμος ξεκινάει ουσιαστικά από το πραξικόπημα που έλαβε χώρα το 2014, ενάντια στον τότε πρόεδρο Γιανουκόβιτς, με διαδηλώσεις υποκινούμενες από τη Δύση, με πρωταγωνιστές τον τότε αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν και τον μέχρι πρότινος Αμερικανό πρέσβη στην Ελλάδα και τότε πρέσβη στην Ουκρανία Τζέφρυ Πάιατ. Έτσι ανέβηκαν στην εξουσία ακροδεξιοί εθνικιστές, υποστηριζόμενοι από ανοιχτά νεοναζιστικές δυνάμεις, όπως ο Δυτικός Τομέας και η Ταξιαρχία Αζόφ. Αυτοί οι ακροδεξιοί ψήφισαν νόμους με τους οποίους απαγόρευσαν τα κομμουνιστικά κόμματα και γενικά οτιδήποτε αριστερό, καθώς και τα πρώην σοβιετικά σύμβολα, στρέφοντας την Ουκρανία ακόμη περισσότερο προς τη Δύση και το ΝΑΤΟ και ξεκόβοντας από οποιαδήποτε σχέση με τη Ρωσία.
Η αντίδραση των περιοχών όπου κατοικούν Ρώσοι και ρωσόφωνοι, καθώς και των διωκόμενων αριστερών, γέννησε έναν εμφύλιο, με πάνω από 15.000 νεκρούς, άμαχους και αντάρτες, από τους βομβαρδισμούς των ανατολικών περιοχών από τη φιλοδυτική κυβέρνηση. Βεβαίως με τις ευλογίες της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ. Επίσης μετανάστευσαν πάνω από ενάμισι εκατομμύριο πολίτες από τη δυτική Ουκρανία στην ανατολική, εξαιτίας του πογκρόμ που εξαπέλυσαν οι ναζιστές εναντίον των ρωσόφωνων.
Η διαρκής επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, στο πλαίσιο της αναδιανομής των σφαιρών επιρροής σε αυτές τις περιοχές, παρά τις υπογεγραμμένες συμφωνίες μη επέκτασής του στα κράτη του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, έφερε την αντίδραση της Ρωσίας. Η Ρωσία, επίσης ένα ιμπεριαλιστικό κράτος, δεν θα μπορούσε να ανεχτεί την επέκταση αυτή, ειδικά προς την Ουκρανία, την οποία θεωρούσε πάντοτε τμήμα της. Αφορμής δοθείσης από τους βομβαρδισμούς των ανατολικών περιοχών και μετά την έκκληση αυτών για βοήθεια, η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία, φέρνοντας τον πόλεμο μέσα στην Ευρώπη, με τραγικές συνέπειες για όλους τους λαούς της περιοχής.
Σε αυτόν τον πόλεμο η Δύση και ιδίως η Ε.Ε. συμμετέχει σύσσωμη, όχι μόνο προπαγανδιστικά, αλλά και με αποστολή σύγχρονων οπλικών συστημάτων και με οικονομικά μέτρα εναντίον της Ρωσίας σε παγκόσμιο επίπεδο, ποντάροντας προφανώς σε μια φθορά και έναν εγκλωβισμό της Ρωσίας. Και οι δύο πλευρές έχουν επιστρατεύσει κυρίως επαγγελματίες στρατιώτες, παραστρατιωτικές οργανώσεις, αλλά και μισθοφόρους από την Ασία (Συρία, Αφγανιστάν, Ιράκ κ.λπ.).
Οι εξαγγελίες από την πλευρά των Ρώσων είναι ότι ο πόλεμος θα σταματήσει όταν η Ουκρανία θα υποταχθεί και θα εξοντωθούν όλοι οι ναζιστές. Ο στόχος της Ρωσίας δεν είναι η υποστήριξη των ρωσόφωνων, ούτε η εξόντωση των ναζιστών, παρά να πάρει και αυτή κάποιο μερτικό από το ξαναμοίρασμα αυτών των περιοχών, προφυλάσσοντας και τα νώτα της. Σε αυτό φαίνεται πως συναντάει αρκετές δυσκολίες στο εσωτερικό της, με μεγάλο μέρος του ρωσικού λαού να μη θέλει αυτόν τον πόλεμο, διαδηλώνοντας μαζικά.
Λόγω της μη άμεσης συμμετοχής των ισχυρών της Δύσης (ΗΠΑ, Γαλλίας, Αγγλίας) και με δεδομένη την τεράστια διαφορά σε οπλικά συστήματα μεταξύ των δύο αντιμαχόμενων, νικητής διαφαίνεται η Ρωσία, αλλά με τεράστιο κόστος σε ανθρώπινο δυναμικό, με πολιτικό κόστος, λόγω μεγάλων απωλειών σε άμαχο πληθυσμό, αλλά και οικονομικό – ίσως αναγκαστεί να στραφεί προς την Κίνα, οπότε και θα υποταχθεί σε αυτή.
Παρόλο που ο πόλεμος αυτός γίνεται στην Ουκρανία, εντάσσεται γενικά στο πλαίσιο του μεγάλου οικονομικού πολέμου ΗΠΑ-Κίνας. Οι ΗΠΑ, οι μόνες κερδισμένες από αυτή τη σύγκρουση, χρειάζονται όλες τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ για να αντεπεξέλθουν στον ανταγωνισμό τους με την ταχύτατα ανερχόμενη Κίνα, κάτι που το πέτυχαν τώρα, συσπειρώνοντας όλη την Ε.Ε. Ακόμη και η Γερμανία, που έως τώρα κρατούσε ίσες αποστάσεις από Ρωσία, Κίνα και ΗΠΑ, παρατάχθηκε πλέον αποφασιστικά στο πλευρό του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, κόβοντας σχέσεις με τη Ρωσία και διεκδικώντας τη δεύτερη θέση δίπλα στον ισχυρότερο ιμπεριαλισμό. Και αποφάσισε εξοπλισμούς 100 δις, πετώντας στα σκουπίδια τη δημοσιονομική πολιτική που η ίδια επέβαλε στην Ευρώπη.
Από την άλλη, τα προβλήματα που δημιουργούνται από τον κίνδυνο να μειωθούν οι ροές του φυσικού αερίου κάνουν τα κράτη της Ε.Ε. να κοιτούν ο καθένας τα εθνικά του συμφέροντα, κλείνοντας μονομερείς συμφωνίες για ενέργεια. Τα οικονομικά μέτρα που πάρθηκαν εναντίον της Ρωσίας θα πλήξουν κυρίως την Ευρώπη. Τα αντίμετρα της Ρωσίας περιλαμβάνουν την απαγόρευση εξαγωγών λιπασμάτων, σιτηρών, μετάλλων για ημιαγωγούς κ.λπ. προς τα κράτη τα οποία θεωρεί εχθρούς της, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, η οποία στερείται έτσι προϊόντα που στήριζαν σημαντικά την οικονομία της. Επίσης οι τιμές κυρίως στην Ευρώπη εκτινάχθηκαν στα ύψη υπό τον φόβο ενός γενικευμένου πολέμου, με τα λαϊκά στρώματα να βρίσκονται σε απόγνωση.
Ακόμη, ο φόβος επισιτιστικής κρίσης ανάγκασε πολλά κράτη να σταματήσουν τις εξαγωγές όλων των κατηγοριών σιτηρών, ζάχαρης και ελαίων (Ρωσία, Ουκρανία, Ουγγαρία, Σερβία, Ρουμανία, Ινδονησία). Με λίγα λόγια, τέλος η «παγκοσμιοποίηση», έρχεται ο προστατευτισμός και η ουσιαστική διάλυση της Ενωμένης Ευρώπης με «αφεντικό» τις ΗΠΑ.
Σε αυτόν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο δεν υποστηρίζουμε καμιά από τις δύο πλευρές, όμως σαν επαναστάτες και συνειδητοί εργάτες των ευρωπαϊκών χωρών στρέφουμε το κύριο βάρος μας ενάντια στο «δικό μας» ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Και επίσης ξεκαθαρίζουμε ότι οι συνέπειες από τη νίκη της μιας ή της άλλης πλευράς δεν είναι ίσης σημασίας για την παγκόσμια εργατική τάξη.
Σε ό,τι αφορά τη ρωσική πλευρά: Σε περίπτωση νίκης της Ρωσίας, το καθεστώς Πούτιν θα χτυπήσει άγρια τις ήδη υπάρχουσες αντιπολεμικές αντιδράσεις, αλλά θα διευκολυνθεί και να καταστείλει οποιοδήποτε εργατικό κίνημα. Ενώ σε περίπτωση ήττας της Ρωσίας θα ανέβει το αντιπολεμικό και το εργατικό κίνημα, αλλά ίσως τεθεί και θέμα αυτονόμησης περιοχών της χώρας.
Σε ό,τι αφορά τώρα την πλευρά της Ε.Ε. και γενικά της Δύσης: Σε περίπτωση ήττας της Ρωσίας είναι βέβαιο ότι οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, σαν την κυβέρνηση Μητσοτάκη, θα σκληρύνουν κι άλλο τη στάση τους απέναντι στην εργατική τάξη. Δεν είναι τυχαίο ότι οι αντίθετοι με την υγειονομική δικτατορία ονομάζονταν «ψεκασμένοι» και τώρα οι διαφωνούντες με την επέμβαση της Δύσης ή την αποστολή όπλων από την κυβέρνηση Μητσοτάκη ονομάζονται «πουτινικοί». Η Ε.Ε. θα γίνει ακόμα πιο αυταρχική στα πολύ βασικά σήμερα ζητήματα των δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Ενώ σε περίπτωση που η Ε.Ε. βγει ηττημένη από τον πόλεμο, θα είναι μια ήττα του νεοφιλελευθερισμού και της «παγκοσμιοποίησης», και αυτό, σε συνδυασμό με την ακρίβεια και την ανέχεια, θα αφυπνίσει το ναρκωμένο σήμερα εργατικό κίνημα. Θα διαλύσει δε τις αυταπάτες για τη διεθνή ιμπεριαλιστική πολιτική, πολεμοκάπηλη ή «ειρηνόφιλη», και θα διασπάσει την ενότητα των κύριων εχθρών μας, δηλαδή, των Ευρωπαίων καπιταλιστών.
Χρήστος Χατζής
